Goście: Ameba #1

wyzwanie: kot w butach, makaron, kropkowane niebo, zielony neon, grzebień, limuzyna

Podłoga skrzypiała pod moimi stopami, kiedy wolnym krokiem przemierzałam korytarz. Zewsząd docierały do mnie przytłumione odgłosy rozmów, nakładające się na siebie i zlewające w jedną, morderczą kakofonię. Syczące, warczące i świszczące, nieskładne fragmenty konwersacji odbijały się echem w mojej głowie, jakby chciały wypełnić po brzegi cały mój umysł, nie zostawiając miejsca na nic innego.

Oni rozmawiali o mnie. Czułam to.

Głosy odbierały mi siły, z każdą chwilą coraz bardziej powłóczyłam nogami, a mój oddech stawał się płytki i niespokojny. Jasny prostokąt drzwi gdzieś na końcu pomieszczenia rozmywał mi się przed oczami, przeistaczając w niewielką, świetlistą plamę.

„Musisz się stąd wydostać”. 

Wykorzystałam resztki energii, by rzucić się do wiszącego nieopodal lustra. Jego tafla była brudna od tłuszczu i jeszcze czegoś – jakiejś dziwnej, lepkiej, czarnej substancji – oraz obklejona kolorowymi kartkami wszelkiego rodzaju. Ledwo udawało mi się odnaleźć swoją twarz wśród smug, skrawków papieru i zlepków liter.

Zamknięta w więzieniu własnych myśli.

Rozszerzone z przerażenia źrenice, usta w rozpaczy łapiące choćby najmniejszą cząsteczkę powietrza, skóra biała niczym papier – to wszystko wydało mi się nagle tak bardzo odległe, kiedy ujrzałam swoje odbicie. Ona była  silna, władcza, pewna siebie. Na jej twarzy gościł złośliwy uśmiech, a spojrzeniem w jednej chwili mogłaby roztopić zamek Królowej Śniegu.

– Błagam, pomóż mi – wycharczałam.

Kolana ugięły się pode mną, upadłam na posadzkę. Ona tylko spojrzała na mnie i uśmiechnęła się jeszcze szerzej, błyskając białymi zębami. Głosy zaczęły rozbrzmiewać coraz głośniej, paraliżując całe moje ciało. Kartki wciąż pokrywały się słowami. Jej słowami.

Zszokowana ogromem wyrządzonych przez siebie zniszczeń.

– Proszę, ucisz je. Ja wszystko naprawię.

Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyłam, był jej wzrok pełen politowania. Później zapadłam się w ciemność.

* * *

Siedzieliśmy na podłodze w jego pokoju, a ostatnie promienie słońca uporczywie przedzierały się przez grubą warstwę chmur i zielone, prześwitujące zasłony w oknach, chcąc jak najdłużej cieszyć nas swoim nikłym blaskiem. Na zewnątrz wiatr porywał do tańca liście drzew, ulotki, czasem nawet czapki zziębniętych przechodniów. Postawiwszy kołnierze i otuliwszy się szczelnie płaszczami, brnęli oni przed siebie, dzielnie stawiając czoła żywiołowi.

Patrząc na nich, cieszyłam się, że mogę w tym momencie siedzieć na miękkim dywanie w ciepłym, przytulnym pokoju, a wichurę, niczym żądnego zabawy psa spuszczonego ze smyczy, obserwować przez szybę.

W pomieszczeniu roiło się od kociej sierści, ale on był do tego przyzwyczajony. Siedział na podłodze naprzeciwko mnie i wpatrywał się w bliżej nieokreślony punkt, od czasu do czasu spoglądając na mnie lub na uroczy, wąsaty zbitek burych kłaczków, kręcący się po sypialni.

– Koty są najlepszym sposobem na poprawę humoru – powiedział w pewnym momencie, przesuwając dłonią po niesfornym futerku swojego mruczącego pupila. – Kiedy jestem zły lub smutny, a mój kot przychodzi do mnie, odganiam go. Ale on i tak wraca, po czym rozkłada się na moich kolanach. Wtedy czuję, że mam przy sobie kogoś, na kim mogę polegać i od razu robi mi się lepiej.

Podniosłam wzrok znad kubka z herbatą i spojrzałam mu prosto w oczy.

– Masz wiele osób, na których możesz polegać – zauważyłam, czując niemiłe ukłucie w sercu.

On tylko wzruszył ramionami.

– Ludzie zawodzą. Mają wolną wolę, więc chodzą ścieżkami, które wydają im się najmniej wyboiste. Wszelkie przeszkody w postaci cierpiących osób omijają szerokim łukiem. Z kotem łatwiej się zaprzyjaźnić, mimo że jest tak bardzo ludzki.

Chciałam zapytać, co przez to rozumie, ale wiedziałam, że i tak nie uzyskam odpowiedzi. Pierwsze krople deszczu zabębniły o parapet. Spuściłam głowę i z powrotem wpatrzyłam się w parujący napój.

– Ale kot nie pójdzie za tobą wszędzie – stwierdziłam, zastanawiając się czy wychwycił gorycz w moim głosie. – Nie odbierze od ciebie telefonu, nie powie miłego słowa. Nie będzie przy tobie niezależnie od sytuacji, bo jest po prostu kotem.

„Po prostu kotem”.

Pożałowałam tych słów od razu, kiedy zobaczyłam wyraz jego twarzy. Poczuł się dotknięty, to pewne. Chyba jeszcze nigdy w jego oczach nie widziałam tyle wyrzutu. W jednej chwili zapomniałam o tym, że on również mnie zranił. Chciałam tylko, żeby nie spoglądał na mnie z takim żalem.

Już otwierałam usta, by go przeprosić, kiedy on nagle uśmiechnął się tajemniczo, a w jego oku dostrzegłam niebezpieczny błysk.

– A gdyby miał buty?

Zaskoczyła mnie ta jego nagła zmiana nastroju. Zaśmiałam się nerwowo.

– Chyba nie mówisz serio?  – zapytałam, przyglądając mu się uważnie.

– Całkowicie.

Patrzył na mnie w powagą, ale z jego spojrzeniem było coś nie tak. Skojarzyło mi się ze wzrokiem szaleńca. Szybko odrzuciłam od siebie tę myśl.

– No wiesz, Kot w butach – ciągnął. – Na pewno czytałaś tę bajkę.

Spojrzał na mnie, oczekując potwierdzenia. Skinęłam lekko głową. Ciekawiło mnie, do czego zmierza, jednak czułam lekki niepokój. Deszcz za oknem przybrał na sile i uderzał głucho o szybę. Ten jednostajny odgłos tylko spotęgował moje niewyjaśnione obawy.

– Chciałabyś takiego mieć?

Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. Ta rozmowa nie przypominała żadnej z tych, jakie do tej pory prowadziliśmy.

– O co ci chodzi? – zapytałam, łapiąc się na tym, że ukradkiem spoglądam w stronę drzwi.

– Chciałabyś takiego mieć? – powtórzył, a kąciki jego ust powędrowały ku górze.

Wpatrywałam się w niego niepewnie, rozważając w duchu czy nie powinnam wybiec stąd i popędzić na najbliższy przystanek autobusowy.

– Tak – odpowiedziałam zamiast tego, choć moje ciało cały czas było w pełnej gotowości do ucieczki. Bardzo nie podobał mi się ten błysk w jego oku. – Ale to niemożliwe.

– Istnieje takie miejsce, gdzie wszystko jest możliwe. A właściwie... nie istnieje.

Zaintrygował mnie, mimo że byłam coraz bliżej uznania go za obłąkańca. Albo za bardzo dobrego aktora. Bo był naprawdę przekonujący. I z niewiadomego powodu budził we mnie lęk.

– Żartujesz, prawda?

W jednej chwili posmutniał i jakby przygasł. Pokręcił przecząco głową.

– Nie – odparł cicho.

– Aha – skwitowałam, odkładając na podłogę kubek z herbatą. – W takim razie ja już pójdę.

I wybiegłam na zewnątrz, wprost w ramiona ulewy i wiatru, w pośpiechu porywając kurtkę z wieszaka.

„To było naprawdę dziwne” – pomyślałam, kiedy, już nieco spokojniejsza, szybkim krokiem przemierzałam ulicę. – „Bardzo, bardzo dziwne.”

Sama nie wiedziałam, dlaczego tak się zachowałam. Po przemyśleniu całej sytuacji wydało mi się to wręcz irracjonalne.

Wiedziałam za to jedno.

Chciałam zapomnieć. Jak najszybciej

* * *

Rzewna melodia sączyła się ze starego radia stojącego na kuchennym blacie, sprawiając, że ogarniała mnie senność i apatia. Niemrawo mieszałam zupę w garnku, wpatrując się w wiszące na ścianie zdjęcie, oprawione w ręcznie wykonaną ramkę. Dałam mu ją kiedyś na urodziny. Wydawało  mi się, jakby było to całe wieki temu.

– Dzwonił do mnie wczoraj – usłyszałam głos siostry i obróciłam głowę.

Stała oparta o drzwi. Miała na sobie luźną białą koszulkę bujnie upstrzoną różnokolorowymi plamami i wyraz zmęczenia na twarzy. Pewnie znowu malowała całą noc. Jej błękitne oczy spoglądały na mnie z przyganą.

– Cześć. Z ryżem czy z makaronem? – zapytałam spokojnie, puszczając jej słowa mimo uszu.

– Martwi się o ciebie – kontynuowała z uporem. – Uważa, że coś się między wami zmieniło.

„Bo to prawda”.

– W takim razie ugotuję makaron.

– Skończył się, są tylko ziemniaki – odparła zirytowana, ale szybko się opanowała. – Kiedy ostatnio u niego byłaś?

– Jak to? Przecież wczoraj widziałam w szafce paczkę.

Podeszła do mnie i wyrwała mi łyżkę z ręki. Spojrzałam na nią lekko zdziwiona. Nigdy nie dawała łatwo wyprowadzić się z równowagi.

– Nie możesz mnie ignorować – powiedziała zdenerwowana. – To ważne. Kiedy ostatnio u niego byłaś?

Poddałam się.

– Tydzień temu – odpowiedziałam, otwierając szafkę i wyciągając z niej opakowanie makaronu. – Widzisz? Mówiłam, że jeszcze jest.

– Odwiedzisz go jutro? – zapytała moja siostra łagodnie. Pewnie uważała, że dzięki temu łatwiej dam się przekonać. I miała rację.

Chyba była naprawdę zmartwiona. Rozmawiała ze mną, zamiast wrócić do pokrywania płótna farbami. A myślałam, że nic ani nikt nie obchodzi jej bardziej niż jej obrazy.

– Dobrze – zgodziłam się, spuszczając wzrok.

– Dziękuję – pochyliła się i pocałowała mnie w policzek.

Patrzyłam jak wychodziła z pokoju, by na powrót oddać się sztuce, po czym wróciłam do mieszania zupy.

* * *

– Dziękuję – powiedziałam z wdzięcznością, odbierając z pokrytych sierścią łap talerz z gorącym jedzeniem.

Przyglądał mi się, kiedy łapczywie spożywałam posiłek. Wydawał się nie pamiętać o tym, co kiedyś mu zrobiłam. Ale pamiętał na pewno. Po prostu mi wybaczył.

Zmienił się od czasu, kiedy widziałam go po raz ostatni. Białe futerko nie było już takie gęste i zadbane. W zielonych oczach z pionowymi źrenicami nie igrały wesołe ogniki. Brązowe kozaki ustąpiły miejsca nowym, czarnym trzewikom. Były wytarte, więc pewnie zostały kupione już jakiś czas temu. Długi płaszcz pozostał nadal ten sam, ale przybyło mu łat. Nie mogłam natomiast nigdzie dostrzec szabli.

Tak, Kot w butach zdecydowanie nie wyglądał już jak kiedyś.

Kiedy skończyłam jeść, w milczeniu zabrał ode mnie talerz i poszedł do strumienia, by go umyć. Zostałam sama na polanie. Świerszcze grały swój wieczorny koncert. Ciepło ogniska jakby zapraszało do odpłynięcia w stronę krainy snu. Położyłam się na trawie, spoglądając na gwiazdy. Niezliczone ilości małych punkcików świeciły nad moją głową, pokrywając sklepienie niebieskie różnymi konstelacjami.

„Kropkowane niebo” – pomyślałam, a uśmiech sam pojawił się na moich ustach.

Kot wrócił chwilę później i ułożył się na ziemi obok mnie.

– Nie zasłużyłam na twoją pomoc – odezwałam się.

– Na pomoc się nie zasługuje – odrzekł. Jego głos również uległ zmianie. Był bardziej chrapliwy. – Udzielamy jej z dobrego serca.

Trwaliśmy przez moment w milczeniu, a ja zastanawiałam się, czy zadać pytanie, które dręczyło mnie od jakiegoś czasu.

– Czy widziałeś go jeszcze? – przemogłam się w końcu.

Odwrócił głowę w moim kierunku. W jego oczach ujrzałam smutek.

– Wiesz jaka jest odpowiedź na to pytanie – powiedział, jakby samo słowo „nie” mogło uczynić mi więcej szkody.

– A ty wiesz, że bez niego nie wydostanę się stąd.

– Może dałabyś radę... – zaoponował Kot, lecz bez większego przekonania. Wiedział, że to wszystko już dawno mnie przerosło. I nie mógł tego przede mną ukryć. Był przecież wytworem mojej wyobraźni.

Z powrotem wpatrzyłam się w rozgwieżdżone niebo, pamięcią wracając do chwili, kiedy on pierwszy raz mnie tu zabrał. Siedzieliśmy w jakiejś obskurnej knajpie na przedmieściach, a zielony neon ledwo trzymający się ściany raczej nie zachęcał do wejścia. Każdego innego dnia ominęłabym to miejsce, marszcząc nos z niesmakiem, ale on mówił, że jest idealne. Weszliśmy więc i zajęliśmy stolik gdzieś w głębi pomieszczenia.

Nie pamiętałam już dokładnie jak do tego doszło. Chyba długo nie chciałam się na to zgodzić, bałam się. Ale on w końcu zaczął opowiadać o tym miejscu.  A ja odpływałam coraz bardziej. W jednej sekundzie otaczały mnie brudne stoliki, w następnej zielony las. Wystarczyło, że zamknęłam oczy, a kiedy je otworzyłam, byłam już gdzie indziej. On mówił, że to wszystko stworzyliśmy my. I że to dzieje się tylko w naszych głowach.

Westchnęłam, przewracając się na drugi bok. Kot leżał obok mnie i oddychał równo, spokojnie. W snach pewnie było mu lepiej niż w rzeczywistości. Ja chciałam się wreszcie wybudzić.

* * *

Wyruszyliśmy w drogę z samego rana. Nie pytałam Kota dlaczego prowadzi mnie właśnie tam. Nie chciałam wiedzieć. Szłam z tyłu, obracając w dłoniach niewielki przedmiot. Grzebień. Przywodził na myśl tyle wspomnień. On kupił go w sklepie z antykami podczas jednej z naszych wypraw. Kiedy jeszcze wszystko było pod kontrolą. Mówił, że dzięki niemu z większą łatwością będziemy mogli dostać się tutaj. Później wielokrotnie próbowałam pozbyć się grzebienia, ale zawsze w jakiś sposób pojawiał się na dnie plecaka lub głęboko w kieszeni płaszcza. Podejrzewałam, że to Kot go tam wkładał. Nie chciał, żebym odchodziła.

„Nie martw się. Przecież i tak nie dam rady”.

Bezwiednie kopnęłam leżący na drodze kamyk. Kilka razy odbił się od ziemi, po czym wpadł do rowu. Kot zwolnił kroku i zrównał się ze mną.

– Powinniśmy być u celu przed zmrokiem – rzekł, nie patrząc na mnie.

Zacisnęłam usta i skrzywiłam się mimo woli. Muzeum. Miejsce, które chciałabym wyrzucić ze swojej pamięci. Może wtedy udałoby mi się wymazać z głowy wydarzenia, które się w nim rozegrały. To, jak puściłam jego dłoń i zagubiłam się w labiryncie własnych myśli.

– Co się z tobą stało? – zapytałam Kota niepewnie. – Po tym, jak cię tam zostawiłam?

Nie odpowiedział od razu. Najwidoczniej nie tylko mnie wspomnienia tamtej nocy wciąż sprawiały ból.

– Po jakimś czasie doszedłem do siebie – powiedział po prostu.

Czułam, że nie chce o tym rozmawiać, więc nie drążyłam tematu.

– Ona dalej ci towarzyszy, prawda? – zapytał w pewnym momencie. – Nie umiesz się jej pozbyć?

Pokiwałam głową.

Przez resztę drogi szliśmy w ciszy. Nogi bolały mnie niemiłosiernie, ale nie narzekałam. Jeszcze kilka miesięcy temu pewnie udałoby mi się wyobrazić sobie jakiś pojazd. Gdyby on był przy mnie, może nawet limuzynę. Długą, czarną, ekskluzywną. Na samą myśl o tym miałam ochotę zawyć z bezradności. No cóż, w obecnej sytuacji musiałam zadowolić się własnymi stopami.

* * *

Wchodząc do środka, wstrzymałam oddech. Miałam wrażenie, że nic się tu nie zmieniło. Tylko eksponaty były bardziej zakurzone.

Z początku go nie zauważyłam. Stał przy oknie i wpatrywał się w noc. Kiedy odwrócił głowę, a nasze spojrzenia się spotkały, do oczu napłynęły mi łzy. Nie byłam w stanie ruszyć się z miejsca. Z wdzięcznością popatrzyłam na Kota, który powinien stać za mną.

Ale nie było go tam.

Jakby nie istniał.

Bo przecież nie istniał.

###

Recenzja

Na początku powiemy chyba o tym, co czuliśmy wszyscy podczas czytania tekstu. Otóż najpierw doszliśmy do wniosku, że opowiadanie jest napisane bardzo dobrze oraz że ma swój indywidualny klimat zbudowany za pomocą miłych dla ucha i wyobraźni sformułowań. Następnie każde z nas przyznało się, że w pewnym momencie zaczęło czuć zaniepokojenie, które towarzyszyło nam już do końca historii. Genialnie zbudowałaś wciąż narastające napięcie, wzbudziłaś niepokój i zaskoczyłaś nas tym, jak historia się potoczyła. Stonka powiedziała coś bardzo ciekawego o relacji między kotem a główną bohaterką, co pozwolimy sobie zacytować: „To mi wygląda na relację na zasadzie ‘kocham cię, ale chciałabym od ciebie uciec, bo mnie przerażasz. Ale cię potrzebuję’”.

W tekście brakuje nam jednak momentu wyraźnego zawiązania się akcji. Jest zapowiedź w postaci dziwnego dialogu pomiędzy główną bohaterką a jej przyjacielem. Chwilę później, po uspokajającej rozmowie sióstr, następuje nagle skok na głęboką wodę, czyli obraz protagonistki zagubionej w świecie wyobraźni. Zostajemy wrzuceni w sam środek obcego świata, co może nieco zdezorientować i wybić z rytmu.

Zdania kończące historię bardzo nam się spodobały. Nic dodać, nic ująć.

Jako Pirat oświadczam, że zauroczył mnie sposób, w jaki ujmujesz rzeczywistość. Twój język już sam w sobie zwraca uwagę (w bardzo, bardzo pozytywnym sensie), a tekst jako całość czytało się niezwykle... przyjemnie? To chyba nie jest dobre słowo, jako że historia wielokrotnie wzbudzała we mnie dziwny niepokój. Mimo to (a może właśnie dzięki temu) czekam niecierpliwie na Twoje kolejne twory, jeśli oczywiście zechcesz dalej z nami współpracować. ^^

Jako Kruk jestem pełen podziwu, że w takiej małej główce zmieściła się tak wielka wyobraźnia. Poza tym Twój warsztat jest niesamowity, Amebo. Ja w Twoim wieku ledwo łączyłem słowo ze słowem. Jestem przekonany, że jeśli nie porzucisz pisania, kiedyś napiszesz coś, co poruszy polski rynek książki i nie pozwoli o sobie zapomnieć. Gratuluję.

Jako Kalka ocieram łezkę wzruszenia, bo widzę, że to, co tak bardzo zachwyciło mnie w pierwszym tekście Twojego autorstwa, jaki miałam okazję przeczytać – wciąż tu jest. Masz swój styl, a to ciągłe balansowanie na granicy tajemnicy i niepokoju jest niewątpliwie Twoją mocną stroną. Przeczytałam to opowiadanie z przyjemnością, nie znajdując właściwie żadnych językowych wpadek, i traktuję je jako kolejną zagadkę do rozwiązania.

Jako Stonka dodam, że czytałam wcześniej Twoje teksty i cieszę się, że teraz piszesz jeszcze lepiej. Podoba mi się sposób, w jaki opisałaś świat otaczający główną bohaterkę, ją samą i Kota w butach, w którym się absolutnie zakochałam. Czekam na więcej Twoich tekstów ze zniecierpliwieniem!