Pirat: Kapturek

wyzwanie: http://eprozac.tumblr.com/post/79769240342/ssoja-do-you-remember-the-little-close-up-of + „być przyjacielem starszej pani”, „wpatrywał się w czekoladową kulkę, toczącą się po podłodze autobusu”

Nie trać, córeczko, czasu,

Leć do babci, do lasu.

Idź prosto, jak ta ścieżka,

Nie zbaczaj tylko z drogi,

Bo tam w borze wilk mieszka,

Wilk okrutny i srogi!

Słuchaj mojej przestrogi
~ Jan Brzechwa (Czerwony Kapturek)

Ludzie w kościele są zabawni.

Niko wierci się niespokojnie w ławce, próbując wyrzucić z myśli ten brzydki przecież pomysł. Jest niemal pewien, że gdyby chociaż zerknął w bok, zobaczyłby pociemniałą od gniewu twarz, zaciśnięte usta i zmrużone groźnie oczy – pełne wyrzutu, bo uparcie panosząca się we wnętrzu małej główki, niesforna myśl odwróciła uwagę właścicielki tegoż oblicza od słów grzmiących z kazalnicy. Za chwilę jednak chłopiec przypomina sobie, że nikt oprócz Pana Boga nie umie czytać mu w myślach. Przynajmniej w teorii, bo mama zwykła przejawiać podobne zdolności niepokojąco często.

Zdobywa się więc na odwagę i powolutku przekręca głowę tak, żeby widzieć osobę siedzącą obok. Dopiero wtedy dociera do niego, że przecież mama nigdy nie nakrzyczałaby na niego tutaj, przy tych wszystkich ludziach. Nigdy. Nawet gdyby nie leżała w tej drewnianej skrzynce, schowanej pod stosem kwiatów na środku kościółka. I chociaż nie odeszła daleko, jedynie do ostatniej ławki kilka rzędów dalej, skąd Pan Bóg z dobrotliwym, brodatym uśmiechem obserwuje szukających go na suficie lub w czeluściach podłogi wiernych, to Niko i tak czuje się bardzo samotny. Bo mama nie trzyma go za rączkę, nie głaszcze go po głowie i nie daje mu delikatnego kuksańca, kiedy zasypia na kazaniu. A przede wszystkim, malec bardzo tęskni za widokiem jej pooranej zmęczeniem, ale wciąż najpiękniejszej na całym świecie twarzy.

No bo teraz została mu tylko twarz Oskara, a to bardzo mocno nie fair.

* * *

– Pan Kapturski?

Nieco skrzekliwy głos zakłóca monotonię rozbijającej się o parasolkę mżawki. Przyciśnięty do boku Oskara Niko wraz z nim odwraca spojrzenie od świeżo usypanego kopca – dotąd stali przy nim samotnie, bo spowity czernią tłum dawno już wylał się przez bramę cmentarza. Malcowi odpowiada taki stan rzeczy. Zmęczyły go „konlodencje” i dziwne gesty zupełnie mu obcych ludzi. Teraz jednak, widząc nienaganny, szeroki uśmiech przyklejony do pomarszczonego oblicza, Niko stwierdza, że wolałby dać poklepać się współczująco po ramieniu jeszcze milion razy niż rozmawiać z tą straszną, przypominającą modliszkę panią.

– Teresa Gajowiec, opieka społeczna – przedstawia się i wyciąga rękę w stronę Oskara. – Rozmawialiśmy przez telefon. Proszę przyjąć moje kondolencje, ale chciałabym, za pozwoleniem, przedyskutować z panem kilka kwestii.

Chłopak bez słowa ujmuje jej dłoń. Niko nie widzi jego miny, ale zaraz zostaje otoczony mocno napiętym ramieniem, z czego wnioskuje, że Oskarowi wcale nie podoba się cała sytuacja.

– Nie zmieniłem zdania, jeśli o to pani chodzi.

Chłód w jego głosie sprawia, że malec drży nieznacznie. Modliszka w okamgnieniu zamienia uśmiech „jestem sympatyczna i naprawdę nie zamierzam nikogo zjeść” na „uważaj, z kim zadzierasz”.

– Posłuchaj, synu, to wszystko bardzo szlachetne, ale zapewniam cię, że są inne możliwości – cedzi. – Możliwości niewymagające z twojej strony tak wiele. Wasz ojciec, dajmy na to.

Niko czuje, jak dłoń Oskara zaciska się w pięść.

– Załatwiłem już formalności na uczelni – odpowiada chłopak, wyraźnie siląc się na spokój. – A od poniedziałku zaczynam pracę w firmie wuja. Spełniam warunki, pani Gajowiec.

– I jesteś pewien, że wiesz, co poświęcasz?

W następnej chwili Niko drepcze za Oskarem, ze wszystkich sił starając się nadążyć i pozostać pod jasnoczerwonym parasolem. Zanim przekraczają cmentarny łuk, ogląda się na Modliszkę – ta nadal stoi przy świeżym grobie, w dodatku nadal się uśmiecha, ale jakoś tak drapieżnie, więc malec z przestrachem odwraca wzrok.

Już są przy samym samochodzie, kiedy Oskar odrzuca parasolkę na chodnik, a potem, klękając we wszechobecnym błocie, przyciąga malca do siebie. Przez chwilę Niko ma ochotę siłą wyplątać się z uścisku i nakrzyczeć na brata, powiedzieć mu, że przez te jego wiecznie rozczochrane, jasne włosy i ten jego wstrętny, paskudny sweter zaczyna się dusić, że teraz swędzi go cała buzia i żeby wszyscy najlepiej sobie poszli, zostawili go w spokoju, bo on ich tu wcale nie chce i chce do mamy. Nie robi tego, bo nagle Oskar odsuwa się i chłopiec widzi jego oczy, rozpaczliwie skupione na nim.

– Nie oddam cię – mówi Oskar cicho. – Nigdy, za nic i nikomu. Będziesz o tym pamiętać?

Niko kiwa gorliwie głową i obejmuje szyję brata wątłymi rączkami, wtulając nos w granatowe włókna. Jego czarna koszulka z Kapitanem Ameryką ukrytym na plecach, pod kurtką, zaczyna nasiąkać czymś wilgotnym – nie jest pewien, czy to z winy Oskara, swojej własnej, czy kapiących z nieba kropelek. Wie tylko, że wcześniej był bardzo, ale to bardzo niesprawiedliwy.

Oskarowy sweter wcale nie jest taki paskudny.

* * *

Istnieją różne rodzaje ciszy.

Najprostszą formą jest dosłownie rozumiana cisza fizyczna – stan częściowego zamarcia najbliższego otoczenia, gdy nie słyszy się nic prócz szelestu liści, swojego własnego oddechu, odległego szczekania psów czy (nieodzownie) szumu przejeżdżających samochodów. Już o taki stopień zawieszenia w przestrzeni trudno, nie wspominając nawet o niemal nieosiągalnej Ciszy Całkowitej, mimo to czasami warto się postarać.

Czasami zwyczajnie tego potrzeba.

Do mniej przyjemnych, rzadko kiedy pożądanych, choć (jak głosi legenda) niekiedy również przyjaznych typów należy milczenie pomiędzy ludźmi. Takie, jak to panujące teraz w samochodzie, pełne poczucia winy i niedopowiedzeń – a to jedyna na świecie cisza, jakiej Niko naprawdę nie jest w stanie znieść.

– Dlaczego go uderzyłeś? – upragnione pytanie w końcu pada, ale chłopiec nie potrafi znaleźć dobrej odpowiedzi, więc nadal nie mówi nic. – Hej tam, porozmawiaj ze mną.

Niko odrywa wzrok od własnych dłoni i napotyka uważne spojrzenie brata, przypatrującego się mu w lusterku.

– Śmiał się.

– Z ciebie? – kiwnięcie głową. – Czemu?

– Zgaduj.

Oczy Oskara zamykają się na sekundę.

– Słuchaj, ja wiem, że to przykre – pół mówi, pół wzdycha. – Ale już to przerabialiśmy. Przecież nigdy tak nie reagowałeś. Nie możesz tak reagować, Niko.

– Nie chciałem – malec znów spuszcza nos na kwintę, by nie było widać świeżych wypieków na jego policzkach, i mamrocze cichutko: – Po prostu nigdy wcześniej nie obrażali ciebie.

Gwałtowne szarpnięcie napina przytrzymujący chłopca w siedzeniu pas. Niko nie patrzy w lusterko – nie chce widzieć twarzy Oskara, bo boi się, że zobaczy tam tylko gniew, taki sam jak u pani Wychowawczyni, kiedy krzyczała na niego na korytarzu, plując obficie dookoła. Wygląda natomiast przez szybę. Przed ich nieco już rozklekotanym autem ciągnie się sznur samochodów, nad którym majestatycznie górują ogromne światła. Teraz płonące czerwienią.

– Co powiesz na lody, maluchu?

Niko kładzie głowę na oparciu przedniego siedzenia i przypatruje się bratu szeroko otwartymi, natychmiast weselszymi oczyma.

– Ale czekoladowe? – pyta dla pewności.

– Jasne, że tak – Oskar z uśmiechem tarmosi jego włosy. – Tylko musimy się stąd…

Donośny stukot z kieszeni Oskarowej kurtki przerywa mu w połowie zdania. Chłopak szuka przez chwilę telefonu, po czym przysysa się do słuchawki, wyglądając zmiany kolorów na sygnalizacji.

– Kapturski – burczy niezbyt przytomnie. – Tak. Tak, znam. Och… Kiedy? – Niko zauważa, że brat zerka przelotnie na jego odbicie w lusterku. – To naprawdę aż tak pilne?

W oddali zaczyna lśnić zielona lampka. Oskar wzdycha znów, głośno i ciężko. Trze dłonią lewy policzek, jakby chcąc zgarnąć wszystkie wsiąkłe głęboko w jego skórę, przydające lat dziecięcej do niedawna twarzy, zmartwienia.

– Rozumiem – oznajmia słuchawce zmęczonym głosem. – Dobrze, zaraz będę.

Niko patrzy na brata pytająco, gdy ten ciska telefon na siedzenie pasażera, włącza pykający miarowo kierunkowskaz i zmienia pas, bezczelnie wciskając się w śmiesznie małą przestrzeń między ruszającymi pojazdami. Lusterkowe oczy Oskara rzucają mu przepraszające spojrzenie.

– Lody chyba będą musiały poczekać.

* * *

Już od ponad dziesięciu minut Niko drepta posłusznie za Oskarem, starając się nie koncentrować zbyt mocno na otaczającej go przestrzeni. Wędrują wąskimi korytarzami, z których wszystkie mają ściany w identyczny sposób pokryte dwoma barwami. W skrócie: biało, biało, bardzo biało, no i trochę zielono przy samej podłodze. Przytłaczająca jednolitość zaczyna wyzwalać klaustrofobiczne lęki chłopca, więc Niko ściska mocniej dłoń brata i idzie dalej, ale chowając się za jego plecami.

W końcu Oskar zatrzymuje się przy drzwiach, równie białych co reszta budynku, za to opatrzonych kosmatym, czarnym numerkiem. Robi to tak niespodziewanie, że Niko wpada na niego, odrobinę obijając głowę o jego kręgosłup.

– Idę porozmawiać z lekarzem – Oskar przykuca i chwyta malca za ramiona, choć zupełnie niepotrzebnie, bo Niko przecież zawsze słucha, co się do niego mówi. – W tej sali, o tu, leży starsza pani, która opiekowała się mną, jak byłem mały. Proszę cię, usiądź tam w środku i czekaj na mnie, nie szwendaj się nie wiadomo gdzie, nie daj nikomu się zaczepić.

Już ma odejść, ale waha się jeszcze przez moment.

– I bądź miły, dobrze? Zrób to dla mnie. Po prostu… bądź przez chwilę jej przyjacielem.

Niko kiwa głową ze śmiertelną powagą, czym wywołuje lekki uśmiech na ustach Oskara. Ten jednak odwraca się i znika zaraz w labiryncie korytarzy, zostawiając chłopca samego w obcej, nieprzyjaznej krainie. Z braku lepszego pomysłu, co też mógłby ze sobą zrobić w takim nudnym, nieco strasznym miejscu, Niko spełnia prośbę brata i, zapukawszy słabiutko, wchodzi do tajemniczego pokoju – w którym, jak prędko się okazuje, nie ma absolutnie nic tajemniczego. W ogóle, wcale a wcale.

Jest tylko osiwiała, średniej urody pani leżąca na jedynym łóżku w sali, z zamkniętymi oczami i pochrapująca cicho.

 Ponieważ malec nie chce sprawiać kłopotu – zresztą Oskar prosił, żeby był miły – wspina się na stojące w kącie krzesło najciszej, jak potrafi, i rozgląda się po pomieszczeniu. Nic ciekawego: ot, parę szafek, łóżko, a przy nim dziwne, pykające szpitalne urządzenia, które Niko widział wiele razy w telewizji. Starsza pani, milcząca i zupełnie nieruchoma, nie licząc sporadycznych prób wygodniejszego ułożenia się, niedługo także przestaje być interesująca wystarczająco, by choć trochę urozmaicić czekanie. Malec wierci się więc, kręci na swoim siedzisku, aż w końcu, po jakimś kwadransie, nie wytrzymuje – wstaje i wybiega z sali na paluszkach, z bardzo ważną, niecierpiącą zwłoki misją do wykonania.

– Nie wie pani, gdzie jest łazienka? – pyta napotkaną pielęgniarkę, a ta życzliwie, z „jakiś ty uroczy” wymalowanym na twarzy, wskazuje mu właściwy kierunek.

Szczęśliwy, że nie musi już tkwić w jednym miejscu, Niko w podskokach przemierza odległość dzielącą go od drzwi toalety. Waha się chwilę, nie pierwszy raz usiłując rozgryźć, skąd wzięły się oznaczenia kółka i trójkąta, a kiedy już wybiera i wchodzi przez właściwe wejście, przystaje, uderzony chmurą dymu. Tytoniowy obłok gryzie go w nos i gardło, prowokując kilka odkaszlnięć.

– Zaraz się rozwieje, przepraszam.

Słowa, które padają z wnętrza kafelkowego pomieszczenia, okazują się być niemal prorocze, bo po chwili Niko dostrzega siedzącą przy uchylonym okienku, ubraną w lekarski kitel, a w dodatku trzymającą w dłoni dopalającego się już papierosa, postać. Oczy nieznajomego odrywają się od zabrudzonej szyby i rozszerzają się na moment, gdy spoczywają na chłopcu. Zdziwienie zaraz znika z lekko porośniętej zarostem twarzy, zastąpione szczerym zaciekawieniem.

– Co się tak przyglądasz, mały?

– Powinien pan palić? – pyta Niko, przekrzywiając nieco głowę.

Doktor śmieje się, szczerząc zęby w jakiś taki dziwny, zwierzęcy sposób.

– Nikt nie powinien.

– No, ale pan jest doktorem.

– Czasem i my potrzebujemy chwili zapomnienia – odpowiada i znów bierze papierosa między wargi. – Co tu robisz sam? Gdzie twoi rodzice?

– Czekam na brata.

– Ach – doktor wygląda przez okno, wypuszcza kolejny obłok dymu i milczy przez moment, wyraźnie rozmyślając nad czymś intensywnie. – Brata… To wiele wyjaśnia.

Gasi papierosa o parapet, podnosi się z miejsca i zaczyna iść w stronę Nika. Zanim mija go w wejściu, przystaje i sięga do kieszeni kitla, by za chwilę wyjąć z niej trzy małe, owinięte szeleszczącą folią, czekoladowe kulki.

– Trzymaj – mówi, podając chłopcu łakocie. Gdy ten, trochę nieufnie, zgarnia zdobycz z wyciągniętej w jego stronę dłoni, doktor znów śmieje się i tarmosi Nikosiowe włosy. – A teraz wybacz, ktoś na mnie czeka. Uważaj na siebie, maluchu. Mam wrażenie, że niedługo się zobaczymy.

Ostatnie zdanie, brzmiące trochę jak groźba, nie na długo pozostaje w pamięci malca – wracając z toalety, Niko całkowicie skupia się bowiem na odnalezieniu drogi, którą przemierzył wcześniej. Po wielu trudach (bo wszystkie szpitalne korytarze naprawdę wyglądają tak samo) udaje mu się dotrzeć do właściwej sali, gdzie, na szczęście, nie ma jeszcze Oskara.

Za to nadal jest starsza pani na łóżku, tym razem zupełnie już przytomna i patrząca na niego niezbyt przyjaźnie.

– A ty co tu robisz? – pyta, poprawiając się na poduszkach. – Czego się pałętasz sam po szpitalu, dziecko? Gdzie twoi rodzice?

– Jestem z bratem – powtarza cierpliwie Niko, choć nie rozumie, dlaczego wszystkich tak bardzo interesują jego rodzice.

W oczach staruszki pojawia się błysk zrozumienia.

– Ach… Rzeczywiście. Wyglądasz zupełnie jak Oskar. Jak ci na imię, młody człowieku?

– Niko.

– Chłopcy Kapturscy – kobieta wzdycha i kręci głową. – Twarze aniołków, zero ogłady. Jak to się mogło stać z taką matką? „Proszę pani”, mój drogi. I pełne imię poproszę, nie jesteś barbarzyńcą.

– Nikodem, proszę pani – uzupełnia chłopiec, wzruszając ramionami.

Przez chwilę przygląda się, jak starsza pani wierci się na posłaniu, strącając przy okazji dość grube okulary z nosa.

– A pani jak ma na imię?

Chłopiec kładzie na jej posłaniu jedną z otrzymanych wcześniej czekoladowych kulek, po czym siada na swoim krzesełku, obejmuje kolana ramionami i czeka na odpowiedź.

– Stefania.

Niko uśmiecha się szeroko. Chyba polubi tę śmieszną panią.

* * *

– Widzę, że już się poznaliście.

Znajomy głos odzywa się od białych drzwi. Oczom Nika ukazuje się Oskar w towarzystwie nikogo innego, jak łazienkowego doktora-palacza, który w głowie malca nieodwołalnie zyskał miano Czekoladowej Kulki. Lekarz puszcza do malca oko, po czym wyszczerza zęby, przenosząc wzrok na staruszkę.

– Jak się ma moja ulubiona pacjentka? – pyta wesoło, zupełnie ignorując jej złorzeczące prychnięcie i nieco krzywe spojrzenie.

– Kości wciąż stare, w krzyżu wciąż łupie, a rak jak w ciele siedział, tak dalej siedzi – odpowiada kobieta. – Życzy pan sobie dokładniejszego opisu, doktorze?

– Zbytek łaski, pani Steniu – śmieje się Czekoladowa Kulka, zapisując coś w trzymanym notesiku. – Objaśniłem już sytuację panu Kapturskiemu i… – przerywa mu nagłe zamieszanie na korytarzu. – No nie, znowu? Państwo wybaczą, opuszczę was na moment.

Wybiega, a Niko czuje, jak między staruszką a Oskarem, znajdującymi się na przeciwległych końcach pomieszczenia, tworzy się dziwne napięcie.

– Wyrosłeś – głos pani Stefanii rozrywa ciążące milczenie.

– Za to pani prawie się nie zmieniła.

– Tak starą mnie zapamiętałeś?

Twarz Oskara tężeje nieco, choć ten wyraźnie stara się zachować spokój.

– Więc…

– Nie zaczyna się tak zdania, chłopcze.

Oskar zaciska usta – kiedy tak robi, jest bardzo podobny do mamy. Znów zapada cisza, przerwana ponownym pojawieniem się Czekoladowej Kulki, nieco zadyszanego.

– Niewielkie… kłopoty z pacjentem… – wyrzuca z siebie, usiłując złapać oddech. – A więc, jak mówiłem… – kontynuuje myśl i Niko ledwo powstrzymuje grymas rozbawienia, ale potem następuje dość obszerny monolog, zawierający dużą ilość cyferek i trudnych, niezrozumiałych nazw, więc malec zwija się w kłębek na krześle i prędko zasypia, słuchając monotonnego pykania szpitalnych urządzeń.

Ostatnie, co pamięta, to obejmujące go i unoszące łagodnie ramiona Oskara oraz głos starszej pani, przebąkujący coś o tym, że następnym razem też mają odwiedzić ją we dwóch.

* * *

Po jakimś miesiącu wizyt Nikodemowi udaje się ustalić kilka rzeczy.

Pierwsza: Oskar z nieznanego malcowi powodu nie przepada za swoją byłą opiekunką. Za każdym razem, kiedy do niej przychodzą, spędza w sali jedynie chwilę, podczas której tworzy się między nimi ta dziwaczna, pełna niewypowiedzianych żali atmosfera, a potem chłopak znika – na godzinę czy pół, „do łazienki” albo „porozmawiać z lekarzem”. I Niko naprawdę wierzy w tłumaczenia brata, bo przecież mu ufa. Ale bardzo chciałby wiedzieć, czemu Oskar tak nie lubi pani Steni.

No właśnie, po drugie: starsza pani łatwym człowiekiem nie jest. Często zdarza jej się krzyczeć, a jeszcze częściej – w niezbyt przyjemny sposób krytykować kogoś, kto nie robi czegoś tak, jak ona by chciała. Z jej ust rzadko padają ciepłe słowa. Ale jeśli ją bliżej poznać, szybko okazuje się, o dziwo, całkiem sympatyczna. Przynajmniej dla jej nowego, małego przyjaciela. Chociaż może to dlatego, że dzieli się z nią czekoladowymi kulkami, które dostaje przy każdej wizycie.

O, no tak, jeszcze jedno: Czekoladowa Kulka jest zdecydowanie najdziwniejszym doktorem, jakiego Niko kiedykolwiek spotkał. Serio. No bo ciągle szczerzy te swoje zęby, wszyscy zdają się go lubić, nawet jeśli sobie z nich żartuje, a czasami malec przyłapuje go, jak przygląda się Oskarowi jakoś tak dziwnie, jakoś tak… inaczej.

Z taką troską, jak Oskar patrzy czasem na Nika, kiedy myśli, że nikt nie widzi.

* * *

– Musimy iść.

Jest dopiero czwarta po południu, a Oskar już ma mocno zaczerwienione oczy. Prawie nie spał ostatniej nocy – Niko wie o tym, bo tuż nad ranem znalazł brata pochrapującego na zawalonym papierami biurku. Dlatego nie protestuje, tylko od razu podnosi się z krzesełka.

– Do widzenia, pani Steniu.

Staruszka kiwa głową, gdy obaj wychodzą na korytarz. Kierują się w stronę wyjścia, ale wtem zatrzymuje ich czyjeś wołanie. Niko odwraca się, modląc się w duchu, żeby mylił się co do tożsamości właścicielki głosu, ale, rzecz jasna, przed nim stoi postać, którą nadal widuje czasem w sennych koszmarach.

– No proszę, pan Kapturski – Modliszka cedzi słowa z dokładnie takim samym, przyklejonym do twarzy uśmiechem, jaki malec zapamiętał, wtula się więc w Oskarowy bok. – Co za spotkanie.

– Dość nieoczekiwane – zgadza się zimno chłopak. – Czego pani chce?

– Och, ja dziś nie w interesach. Ale skoro już na was wpadłam, to pomyślałam, że zobaczę, jak miewa się mały.

Oskar mruga, zaskoczony.

– Dobrze. Wszystko w porządku.

Straszna pani przechyla się nieco na bok, próbując dostrzec schowaną za jego plecami buzię Nika, ale bezskutecznie. Nie, nie, nie. Nieważne, że nagle jest miła, że zachowuje się, jakby się o niego martwiła. Modliszka jest Modliszką i nią pozostanie. Nie ma mowy, żeby zaprzyjaźnił się z nią po wszystkich koszmarach z tym podstępnym owadem w roli głównej.

– Nieśmiały, co?

Tuż zza kryjówki malca wyłania się Czekoladowa Kulka z tym swoim drapieżnym uśmiechem. Modliszka wlepia spojrzenie swoich ogromnych ślepi w jego twarz, a jej ręka jakby sama wędruje do krótkich, pofalowanych włosów, sprawdzając jakość fryzury.

– Ta-aaak – udaje jej się wyjąkać.

– Bywa zbyt bojaźliwy, ale zapewniam panią: to świetny dzieciak, w dodatku nie znam nikogo, kto zajmowałby się nim lepiej od pana Kapturskiego – chichocze Czekoladowa Kulka, podając chłopcu parę łakoci.

Niko słyszy i czuje, jak Oskar prycha.

– Tak, bo przecież pan tyle na ten temat wie.

– Coś obiło mi się o uszy – odpowiada doktor, zerkając na chłopaka, nagle zmieszanego. – Przepraszam, pani godność?

Modliszka uśmiecha się obrzydliwie słodko.

– Teresa Gajowiec – oznajmia kleistym głosem, wyciągając rękę.

– Wolfgang Lupski, bardzo mi miło.

Doktor ujmuje chudą dłoń i unosi ją do ust. Gdy zaczyna uprzejmą rozmowę z Modliszką, Niko zauważa, że jego brat wzdryga się niespokojnie. Nie wiedzieć czemu, właśnie to wydaje mu się być przyczyną pojawienia się cienia złośliwego uśmiechu na twarzy Czekoladowej Kulki.

– Chodź – burczy Oskar, chwytając rękę Nika, ale chwilę później puszcza ją, bo wpada na prowadzony przez jedną z pielęgniarek wózek.

Szpitalne korytarze rozbrzmiewają okrzykiem bólu.

 * * *

– Nie musiałeś – mamrocze naburmuszony Oskar, gdy i Niko, i on sam, obserwują wprawne ruchy dłoni Czekoladowej Kulki, kończących już niemal owijanie Oskarowego nadgarstka warstwą bandaży.

Doktor obnaża zęby w kpiącym uśmiechu.

– Ty nie musiałeś nadziewać się na jedyny ostry przedmiot w okolicy.

 – To nie moja wina! – twarz chłopaka czerwienieje w okamgnieniu, a Niko zachodzi w głowę, od kiedy niby ci dwaj są ze sobą na „ty”.

– Oczywiście, że nie. Rzucił się na ciebie.

Zawiązuje opatrunek – sądząc po wyrazie twarzy Oskara – nieco mocniej, niż powinien. I wtedy dzieje się coś dziwnego, bo Czekoladowa Kulka wciąż trzyma rękę rannego, o całą chwilę za długo, by Niko mógł to zakwalifikować do przypadku, a długo za krótko, by mógł coś z tego zrozumieć. W końcu jednak doktor odsuwa się o parę kroków i chrząka, wyraźnie zmieszany.

– Musisz lepiej pilnować brata, kolego – zwraca się do chłopca, po czym zajmuje się porządkowaniem szafki, które to zajęcie wydaje się pochłaniać go aż za bardzo. – Odstawię was do domu.

Niko zerka na Oskara i dziwi się jeszcze bardziej.

Bo na jego oszpeconej teraz niewielkim siniakiem twarzy widnieje słabo skrywany uśmiech.

* * *

Niko płynnym ruchem zasuwa torbę z ubraniami i bierze ją na ramię.

– Będzie pani u nas wygodnie, pani Stefanio – zapewnia Oskar, pomagając staruszce podnieść się ze szpitalnego łóżka. – A kiedy ja będę pracował, a doktor Lupski nie będzie akurat mógł się pojawić, nasz wuj obiecał mieć na panią oko.

Staruszka prycha głośno.

– Jakbym sama nie umiała dać sobie rady.

– Nie miałem na myśli nic złego – Oskar patrzy gdzieś w bok, ale westchnienie kobiety skłania go do rzucenia jej zdziwionego spojrzenia.

– Wiem. Staremu człowiekowi trudno zmienić przyzwyczajenia – uśmiecha się, niemalże czule. – Naprawdę się cieszę, że to ty się mną opiekujesz, synu.

I Oskar, i Niko jeszcze długo potem nie mogą otrząsnąć się z szoku.

Tylko Czekoladowa Kulka nie wydaje się być szczególnie zaskoczony.

* * * 

Niko już niemal na pamięć odnajduje drogę w gąszczu biało-zielonych korytarzy. Kiedy wchodzi do właściwej sali, zastaje dobrze znajomy obrazek, który trochę podnosi go na duchu

– Dzień dobry, pani Steniu.

– Niko! Już wróciłeś? – kobieta poprawia się na posłaniu i unosi powieki. – Chodź tu do mnie, dziecko, niech cię uściskam.

Ale od dawna już nastoletni chłopiec patrzy na starszą panią, oniemiały, nie ruszając się od drzwi.

– Kiedy to się stało?

– Och, to? – pani Stefania ze smutnym uśmiechem wskazuje swoje oczy. W znacznym stopniu pokrywa je bielmo. – Zaczęło się całkiem niedawno, szybko postępuje… – macha ręką, przywołując gościa do siebie. – Ale to nic, nic takiego. Chodź, opowiadaj, jak spędziłeś wakacje.

Niko spełnia prośbę staruszki. Wymienia stojące w wazonie, wysuszone kwiaty na przyniesiony bukiet, siada na skraju jej posłania, chwyta sękate dłonie we własne i zaczyna mówić, starając się za wszelką cenę opanować wymykający się nieco spod kontroli głos.

To jedyne, po czym mogłaby teraz poznać, że płacze.

* * *

Ludzie w kościele są zabawni.

Niko wychodzi ze swojej ławki, podążając za niesioną środkiem kościółka trumną. Przed nim idzie niewielka grupka żałobników, starym zwyczajem wlepiających wzrok w podłogę, by należycie ukazać swój ból po stracie bliskiej osoby. On z Oskarem natomiast snują się na samym tyle małej procesji, obejmując się nawzajem ramionami, bez słów dzieląc się smutkiem.

Gdy Oskar oddala się, żeby pomóc karawaniarzom z wieńcami pogrzebowymi, Niko szuka wzrokiem Czekoladowej Kulki, który siedział obok nich podczas mszy, ale teraz gdzieś zniknął. Odnajduje go kilkadziesiąt metrów dalej, rozmawiającego o czymś z… Modliszką we własnej osobie. Chłopiec zbliża się na tyle, że jest w stanie usłyszeć ich słowa.

– … rachunki, opłata za nagrobek, wszystko na ciebie. Nie rozumiem. Czemu to robisz?

– Jestem przyjacielem rodziny.

Modliszka robi krok w przód i chyba chce złapać doktora za ramię, ale on odtrąca jej dłoń. Patrzy na niego szeroko otwartymi oczami, przez co Niko ma nieodparte wrażenie, że i tak już wyłupiaste gałki zaraz potoczą się po bruku.

– Kim oni dla ciebie są? – pyta Modliszka głosem pełnym niedowierzania.

– Teraz? – Czekoladowa Kulka zastanawia się, ale tylko krótką chwilę i dlatego Niko jest w stanie mu to wybaczyć. – Wszystkim.

Potem mija Modliszkę, nawet na nią nie patrząc. Zauważa za to stojącego nieopodal chłopca i, wyraźnie zaniepokojony, podchodzi do niego.

– Obiecaj mi – mówi Niko, gdy tylko Czekoladowa Kulka znajduje się wystarczająco blisko. Stara się przy tym patrzeć prosto w oczy doktora, co jest dość trudne, bo nadal jest od niego niższy i musi mocno zadzierać głowę. – Obiecaj, że będziesz się nim opiekował.

Doktor przygląda się mu, ale jakoś tak ciepło. Przynajmniej nie szczerzy już zębów na ten swój wilczy sposób.

– Obiecuję.

– I nie pozwolisz mu przestać się uśmiechać.

– Nigdy.

Niko bierze głębszy wdech, zanim prosi, najpoważniej w całym swoim życiu:

– Bądź jego Czekoladową Kulką.

* * *

– Na pewno wszystko wziąłeś?

– Tak, mamo.

– Hej, jeśli myślisz, że będę ci cokolwiek na te twoje studia dosyłał, to się grubo mylisz.

– Oskar…

– Dzwoń często, unikaj kłopotów i nie daj się zjeść.

– Oskar – powtarza Niko z naciskiem, przewracając oczami. – Dam sobie radę.

– Wiem, no wiem…

Brat patrzy na niego przez chwilę, na wpół ze smutkiem, na wpół z… dumą? Niko nie jest pewien.

Oskar wzdycha i obejmuje go mocno.

– Trzymaj się, maluchu.

Autobus jest niemal całkowicie pusty, nie licząc jakiegoś biznesmena, dwóch nastolatek paplających w przedniej części pojazdu oraz staruszki, która bezskutecznie próbuje przekonać towarzyszącego jej małego, skaczącego po fotelu chłopca, żeby usiadł spokojnie. Niko zajmuje sobie miejsce i wygląda przez okno. Oskar stoi jeszcze przy samochodzie, więc chłopak macha do niego. W tym samym momencie autobus rusza.

Tak zaczyna się największa Nikodemowa podróż – ostatni etap na drodze do dorosłego życia.

Starsza pani załamuje ręce, gdy jej podopieczny nadal uparcie podskakuje na siedzeniu, ryzykując rozbicie sobie głowy na pierwszym lepszym zakręcie. Wtedy, jakby nagle ją olśniło, kobieta sięga do skórzanej torebki, skąd wyciąga kilka małych, szeleszczących… cosiów. Chłopczyk krzyczy radośnie, natychmiast zajmując się rozpakowywaniem podarowanych łakoci. Upuszcza przy tym jedno z nich – ledwo zauważa zgubę, pochłonięty napychaniem sobie buzi pozostałymi.

Ale Niko zauważa – obserwuje ją z tylnych siedzeń pojazdu, z dobrotliwym uśmiechem na ustach.

Wpatruje się w czekoladową kulkę, toczącą się po podłodze autobusu.