Goście: Kaniya #1

wyzwanie: prawda, antagonista

Plac, duża huśtawka na środku. On i Ona się huśtają.

Buju, buju, buju.

ON

Czym żyjesz?

ONA

Kłamstwem.

Buju, buju.

ON

Dlaczego?

ONA

Bo kłamstwo jest moją prawdą.

Buju.

ONA

A prawda jest twoim kłamstwem.

ON

Prawda nie może być kłamstwem.

Huśtawka się zatrzymuje, On i Ona próbują ją rozhuśtać.

ONA

Kłamstwo jest moją prawdą, prawda jest twoim kłamstwem. Tak musi być, bo my jesteśmy różni.

ON

Dlaczego?

ONA

Bo tak jest. Bo ty lubisz czerwony, a ja wolę zielony. Bo tak zostaliśmy stworzeni.

Buju, buju, buju, buju.

ON

I nigdy nie próbowałaś tego zmienić?

Buju, buju, buju.

ONA

A po co?

ON

Żeby żyć tak, jak chcesz.

Buju, buju.

ONA

Kiedy tak jest dobrze. Nie przeszkadza mi moja rola. Kłamstwo jest ciekawsze.

ON

Jak coś złego może być ciekawe?

Buju.

ONA

Dlaczego uważasz kłamstwo za złe? Prawda też rani.

ON

Ale jest prawdą.

Huśtawka się zatrzymuje.

ONA

Masz swój płytki czarno-biały świat, a odcienie szarości są takie piękne. Dzielenie wszystkiego tylko na dobre i złe jest dziecinne.

ON

Więc twierdzisz, że morderstwo też może być dobre?

Ona próbuje się rozbujać. Huśtawka huśta się nierówno.

Buj, buj, buj.

ONA

Kiedy zabijesz psychopatycznego mordercę, ratując jego przyszłe ofiary, albo kiedy dobijesz wykrwawiającego się żołnierza.

Milczy przez chwilę.

Albo kiedy po prostu uważasz, że świat byłby lepszy bez tej osoby.

ON

To nie jest dobre.

ONA

Dlaczego?

Buj, buj.

ON

Bo to jest złe.

Ona wzdycha i przez moment wpatruje się przed siebie.

ONA

Jesteś niepoprawnym idealistą. Nie pożyjesz za długo.

Buj.

ON

Może to jeszcze ty mnie zabijesz?

ONA

Kto wie? Nie czytałam końca naszej historii. Autor jej jeszcze nie dokończył.

ON

I tak po prostu zaakceptujesz swój los?

Huśtawka się zatrzymuje, On i Ona ponownie ją rozhuśtują.

ONA

A co? Chciałbyś, żebym zmartwychwstała?

ON

Nie wiem. Nie jesteś zła.

Buju, buju, buju.

ONA

Jestem. Jestem zła, bo ty jesteś dobry. Wrogowie nie mogą być oboje dobrzy. Ewentualnie mogą być oboje źli. Ty jesteś dobry, więc ja muszę być zła.

ON

Nie musimy być wrogami.

Buju, buju.

ONA

Musimy.

ON

Dlaczego?

Buju.

ONA

Bo taka jest nasza historia.

Huśtawka gwałtownie się zatrzymuje. On wstaje z huśtawki, Ona zaczyna huśtać się sama.

ON

To chore.

Buju, buju, buju, buju.

ONA

Ale nie jesteś w stanie tego zmienić.

On i Ona znikają. Fabuła ich potrzebuje. Huśtawka nadal się huśta.

Buju, buju, buju.

Buju, buju.

Buju.

On był antagonistą.

###

Recenzja

Kaniya przesłała nam tekst wyjątkowy, bo choć pisany prozą - to jednak będący dramatem, ale dramatem całkowicie niescenicznym, którego ważna część zamyka się w didaskaliach. Tekst jest krótki, lakoniczny, a mimo to nie daje spokoju - owiany jest tajemnicą, a z każdym kolejnym zdaniem nasuwają się czytelnikowi nowe pytania (zaczynające się od tego, kim są On i Ona, a kończące na motywie samej huśtawki). To też ciekawy komentarz autorski, spojrzenie na fabułę oczami nawet nie tyle samych bohaterów, co pełnionych przez nich funkcji. Reszta... Reszta jest milczeniem i mamy nadzieję, że czytelnicy sami do niej dotrą (;

Jako Pirat przyznaję, że tekst był dla mnie zagadką, której rozwiązaniu musiałam poświęcić dłuższą chwilę. A teraz, kiedy się udało, jestem w takim ciasnym, ciemnym miejscu, gdzie przeżywam smutne rzeczy. Dlatego wybacz, że się nie rozpiszę, Kaniyo, ale wiedz, że historia bardzo mnie poruszyła i chciałabym pochwalić za umiejętność wzbudzania tylu silnych emocji przy tak niewielkiej ilości słów. Naprawdę gratuluję.

Jako Kalka pragnę pochwalić odwagę autorki, której skreśliłam połowę tekstu i kazałam napisać go od nowa. Jestem miło zaskoczona tym, co się wydarza w ramach tej nowej historii i pozostaję pod dużym wrażeniem zakończenia. Mniej słów oznacza tu zdecydowanie więcej niż można by wypowiedzieć niejedną rozprawą.

Jako Kruk podziwiam to, w jak krótki sposób udało ci się poruszyć bardzo interesujący problem. No bo czy antagonista i protagonista muszą nienawidzić się poza główną historią? Może fabuła niszczy te więzi, o których autor nawet nie ma pojęcia? Co jeśli Skaza wcale nie chciał zabijać Mufasy? Serdecznie gratuluję, bo tekst na długo zostaje w pamięci. Uważam, że każdy autor powinien go przeczytać przed napisaniem swojej książki. Efekty mogłyby być ciekawe.

Jako Stonka muszę przyznać, że najbardziej łapie mnie za serce to, iż wszystko dzieje się na marginesie oddzielnej historii, jakby w pokoju, do którego udają się postacie, które obecnie nie biorą udziału w toczącej się akcji. To jedyne miejsce, gdzie antagonista może spotkać się z protagonistą. Chciałabym dowiedzieć się, jak poznali się On i Ona oraz jaka jest ich historia. I czy ostatecznie nawzajem się zabiją. Dziękuję za taki wspaniały tekst.