Kruk: Tramwaj i papierosy

wyzwanie: „po ilu marchewkach marchewka przestaje smakować marchewką?”

Zaczęło się od przedszkola. On już tego nie pamięta, ale kiedy był mały, pewnego popołudnia pani Przedszkolanka, nie mogąc poradzić sobie z jego „wyszczekaną mordką”, zadała mu pytanie, na które nie mógł odpowiedzieć:

– Skoro tak dużo wiesz, Rufi, to mam dla ciebie zagadkę. Powiedz mi, po ilu marchewkach marchewka przestaje smakować marchewką?

I on nie wiedział. Stał na środku przedszkolnej sali i myślał, że jego świat się skończył.

Zresztą, każdy by tak pomyślał na jego miejscu, bo w życiu stanowczo zbyt często miał on styczność z marchewkami. Będąc jeszcze małym brzdącem, przeprowadził się do marchewkowego bloku i codziennie przechodził obok wielkiego bilbordu reklamującego organiczne marchewki. Na domiar złego kilka lat później, właśnie pod tym bilbordem został pobity i okradziony, a kiedy wrócił poskarżyć się mamie, mama wyszła mu naprzeciw w fartuchu z marchewką, która się z niego bezczelnie śmiała. Jego pierwsza miłość miała na nazwisko Marchewicz i rzuciła go po tym, jak wpadł na nią i jej całe marchewkowe ciasto poszło na zmarnowanie. A później okazało się, że na dodatek jest na marchewki uczulony.

I to uczulenie przeważyło szalę, bo zaczął on mieć swego rodzaju marchewkową obsesję.

– Rufus... znowu zasnąłeś z tym papierosem! – Leon uderzył Rufusa w sterczące zawadiacko ucho, budząc go tym ze snu. Czarne oczka Rufusa otworzyły się i zamknęły, po czym znów otworzyły. Rufus się budził i kiedy w końcu udało mu się tego dokonać, mina Leona i jego sylwetka stercząca nad nim z założonymi na piersi rękoma, wcale mu się nie spodobały.

– Już późno?

– Dwanaście po czternastej. Dobrze wiesz, że nie powinieneś kazać tym ludziom czekać.

Rufus nie powinien, ale odległość od domu do Departamentu pokonuje się zaledwie w kwadrans, więc czemu Leon budzi go tak wcześnie?

Rufus spojrzał na papierosa żarzącego się między jego palcami. Wyglądał zupełnie tak, jak dwie godziny temu, kiedy Rufus postanowił uciąć sobie drzemkę.

To wydało mu się strasznie dołujące.

Zebrał w sobie wszystkie siły i usiadł na kanapie, wywołując lekki uśmiech na twarzy Leona. Zerknął na niego niepewnie, po czym włożył papierosa do popielniczki i przygładził swoje „nieudane”, według siebie, włosy. Leon prychnął lekko, powstrzymując śmiech i zniknął gdzieś w przedpokoju.

– Twoje włosy wyglądają zawsze, jakby myśli kłębiły ci się nad głową – krzyknął zza ściany, zawijając się w swój płaszcz.

– Smutna musi być… taka czarna zbitka poplątanych myśli… – mruknął do siebie Rufus i zaczął błądzić dłońmi w swojej czuprynie. Chwilę siedział tak, tworząc nowe kołtuny przemyśleń, aż wreszcie poderwał się i sztywno przeszedł do przedpokoju.

Leon stał tam już w swoim płaszczu i kapeluszu z szerokim rondem. Gdy Leon zakładał ten kapelusz, Rufus nie mógł się nadziwić, że to on z ich duetu nazywany jest tym dziwnym.

Leon chwytał właśnie za klamkę, ale odwrócił się nagle, słysząc szybkie kroki tuż za sobą. Spojrzał na Rufusa zdziwiony, gdy ten zamrugał kilkukrotnie i wpatrzył się w niego z niebezpiecznie niedużej odległości.

– Tak? – cofnął się nieco pod ścianę.

– Już idziesz? – Rufus strzepał kocią sierść z płaszcza Leona, wywołując lekkie zakłopotanie na jego bladej twarzy. Gdy Leon skinął głową i uśmiechnął się lekko, uniósł wzrok tak, by móc zajrzeć Rufusowi w oczodoły. Rufus lubił oczy Leona. Były metalicznie szare, jak tory tramwajowe.

Do pracowni Leona wcale nie było daleko. Mężczyzna pracował zaledwie po drugiej stronie ulicy, ale zawsze opatulał się szczelnie w ten sam płaszcz i ten sam kapelusz, mimo że pogoda tu zawsze była ładna, wiosenna i zaledwie odrobinę wietrzna.

– Podobno zarządzili ten wiatr, żeby ludzie mogli zaciągać się nim pełną piersią – zamyślił się głośno Rufus, słuchając kroków Leona wytupujących drogę do pracowni. Prychnął, marszcząc brwi jakby w proteście.

– Jakby bez wiatru nie można było oddychać – obrócił się dwa razy wokół własnej osi i zaczął układać włosy w lustrze, ciągnącym się na ścianie. Wsłuchiwał się w zegar tykający spokojnie w kącie i musiał się co chwila odwracać, bo wydawało mu się, że zza framugi wygląda na niego marchewka.

* * *

– …rozumiem, że może wam być trudno. Że nagle wylądowaliście tutaj i nie wiecie, kim byliście, kogo znacie, ani co powinniście teraz zrobić. Pamiętajcie, gdzie jesteście. Nie bójcie się poddać szczęściu, jakie popycha was do tych wszystkich dziwnych, waszym zdaniem, czynów. To naturalny stan, w którym nie musicie się zastanawiać, czy wasze pragnienia są dobre czy złe. Nie bójcie się. Cieszcie się chwilą. Teraz już wszystko będzie dobrze…

* * *

Korzystając z tego, że wyszedł wcześniej, Rufus postanowił zajrzeć do warsztatu Leona. Wyszedł na pustą ulicę i przeszedł przez tory, nie rozglądając się nawet. Przez chwilę stał przed szybą, wpatrując się w kota, siedzącego na wystawie. Jego ogon poruszał się niespiesznie, a zmrużone oczy przyglądały się Rufusowi nieprzychylnie. Zdecydował się wejść, nim kot przemieni się w marchewkę.

Kiedy otworzył drzwi, mały dzwoneczek dyndający na metalowym ramieniu, zadzwonił cichutko. Rufus zobaczył, jak Leon uśmiecha się do siebie i przymyka oczy, z przyjemnością wsłuchując się w ten dźwięk. Rufus przez chwilę przyglądał się temu uśmiechowi, po czym uniósł oczy, wpatrując się w dzwoneczek i stuknął w niego dłonią raz jeszcze. Oczy Leona go odnalazły, a on sam uśmiechnął się do niego serdecznie. Nagle mina mu zrzedła. Po torach z łoskotem przejechał tramwaj.

– Zamknij drzwi – rzucił krótko i wrócił do malowania najnowszego fenakistiskopu.

Rufus spełnił jego życzenie, oglądając się jeszcze na oddalający się chybotliwie tramwaj. Ocknął się dopiero, gdy rudy kociak zaczął ocierać się o jego nogawkę. Zaraz dołączyła do niego reszta i Rufus miał wrażenie, że jak tylko się poruszy, któregoś zdepcze.

Leon kochał kotki. Rufus lubił tak go przedstawiać znajomym, bo metalowe oczy Leona błyskały wtedy iskrami w bardzo zabawny sposób. Jego warsztat zwykle zawierał w sobie cztery procent Leona i dziewięćdziesiąt procent kotka. Lukę w obliczeniach zajmowali klienci.

A, no bo Leon robił fenakistiskopy. Małe, duże, wycinane, malowane, z materiału i z papieru. Stwierdzono, że to bardzo przydatny przedmiot, bo pozwalał się po prostu sobą cieszyć. Fenakistiskopy były jak kolorowe balony z helem. Całe pomieszczenie wypełniały więc swoiste wiatraczki wetknięte we wszelkiego rodzaju kubeczki, wazoniki, wieszaczki i szparki. Rufus po ogarnięciu wzrokiem tych cudów, spojrzał na Leona, który przyglądał się mu rozbawiony.

– Cały będziesz w sierści.

– To nie jest śmieszne, nie mogę się ruszyć – Rufus brzmiał, jakby był o tym święcie przekonany, więc Leon wstał i napełnił chrupkami trzy duże miski stojące pod ścianą. Koty zawibrowały jak tory na ulicy i pobiegły się najeść. Rufus zaczął się otrzepywać.

– Nie spóźnisz się? – spytał Leon, wracając do swojej pracy.

– Jakbym mógł się spóźnić, to pewnie zrobiłbym to dla urozmaicenia – Rufus usiadł na brzegu jego biurka i wpatrzył się w dłonie współlokatora. – Nie uważasz, że wszystko tu jest trochę dziwne?

Leon westchnął, po raz kolejny odłożył pędzelek i zniecierpliwiony uniósł wzrok na Rufusa.

– Zawsze byłeś gburem i teraz nie możesz znieść tego szczęścia.

– Skąd możesz o tym wiedzieć? – brew Rufusa uniosła się zawadiacko.

– Przeczucie. Przeczucie jest tu ważne, nie zapominaj.

– Tu nic nie jest ważne.

– Lubisz to słowo – Leon parsknął śmiechem i znów sięgnął po pędzelek.

– Które?

– Nic – uniósł na chwilę wzrok, po czym znów pochłonęła go praca. A przynajmniej na dwie minuty. – Chwila, czy ty znowu założyłeś koszulkę na lewą stronę?

* * *

– …starajcie się otaczać przedmiotami, które lubicie. Dobrze zastanówcie się, co chcecie robić dla społeczeństwa tej utopii. Pamiętajcie, że szczęście odnajduje się przede wszystkim w małych uczynkach, w małych gestach, w przedmiotach, które dają choćby sekundę przyjemności. Cieszcie się chwilą. I pamiętajcie, każde z was jest wyjątkowe, jest ważne. W końcu trafiliście właśnie tutaj…

* * *

W porze obiadu Rufus usiadł przy drewnianym stole na dziedzińcu, z dala od nielicznych, którzy zdążyli skończyć zajęcia. Na jego tacy spoczywały smażone warzywa i złota pierś kurczaka, obok talerza stała szklanka soku i budyń truskawkowy w nienaturalnym odcieniu. Rufus przez chwilę zapatrzył się w niego, przeżuwając brokuła.

– Mogę?

Przyjemny głosik wyrwał go z zamyślenia. Rufus uniósł twarz i zobaczył niewysoką dziewczynę z uroczo sprężystymi, mahoniowymi lokami i piegami na nosie. Wskazał jej miejsce naprzeciw siebie, jednak ona usiadła tuż obok i znienacka złapała jego dłoń.

– Masz taki piękny głos – powiedziała podekscytowana, z miłością w oczach.

Rufus uniósł brwi, zszokowany tą nagłą wylewnością nieznajomej. Zaraz jednak przechylił nieco głowę i uśmiechnął się szeroko.

– I partnera.

Zobaczył przerażenie w oczach dziewczyny, które przyszło tak szybko, jak poprzednia emocja. Szybko cofnęła swoje dłonie zawstydzona i odsunęła się na skraj ławki.

– Przepraszam!

– Nie ma sprawy. Leon by się uśmiał – Rufus postanowił spróbować idealnie usmażonego kalafiora. Humor mu wrócił i był za to wdzięczny nieznajomej. – Masz jakieś imię?

– Tak… – w jej głosie słychać było zaskoczenie – Dosia, mów mi Dosia. Ale…

– Ale…? – Rufus nie zerknął na Dosię, mimo że mógł.

– Ale ja nie wiedziałam, że takie pary też tu trafiają.

Rufus parsknął cicho, rozbawiony. Zajrzał głęboko w jej oczy, aż poczerwieniała na policzkach.

– Znaczy, że nie słuchałaś dokładnie mojego wykładu.

– Ależ słuchałam! – rozemocjonowała się na nowo. – Tylko zupełnie inaczej zrozumiałam tę część…

– W razie pytań Departament jest do twoich usług. Ja również – Rufus zerknął krótko na budyń.

– Przepraszam, że tak na ciebie naskoczyłam. Po prostu… jak tylko cię zobaczyłam… Mówiłeś o tym dzisiaj. O tym dziwnym uczuciu sympatii do zupełnie obcej osoby.

– To nie to. Ty nie wywołałaś we mnie żadnych emocji – Rufus postanowił być poprawny. – Znaczy, w pierwszej chwili. Dopiero jak się odezwałaś, wzbudziłaś moją sympatię. Jak pierwszy raz zobaczyłem Leona, staliśmy po dwóch stronach ulicy, wgapiając się w siebie i myśląc, że mózgi nam eksplodowały.

Dosia zaśmiała się dźwięcznie. Rufus musiał być mężczyzną jej marzeń.

– Szkoda – mrugnęła do niego. – Nie przeszkadzaj sobie.

Rufus podążył za gestem dziewczyny i wbił widelec w kurczaka, zdzierając z niego przyrumienioną skórkę.

– Wyglądałeś na smutnego.

– Nie, raczej zamyślonego. Leon zawsze narzeka, że żyję we własnym świecie.

– Nawet on nie jest w stanie wpędzić cię w dobry humor?

– Jest, ale tylko kiedy mam ochotę z nim współpracować. Zresztą lubię patrzeć, jak się złości – Rufus rozdziobał całego kurczaka i zaczął pakować go sobie do ust. Dosia nawet tego nie zauważyła, bo wsparła łokcie na stole i obserwowała tramwaj przejeżdżający za płotem.

– Nie nudzi ci się nauczanie życia? Codziennie mówisz to samo nowoprzybyłym – zagaiła po chwili. Rufus z trudem przełknął ostatnią porcję i zapił ją sokiem.

– Każdy robi tu, co tylko chce. Zresztą ta praca przypomina mi także, jaki powinienem być.

– Czyli nie jesteś idealny? – Dosia spojrzała na niego. Intensywnie wpatrywał się w budyń.

– Ani trochę – podjąwszy decyzję przesunął salaterkę w jej stronę. – Mogę się podzielić.

Z radością przystała na tę propozycję i oboje zaczęli skubać z jednej miski.

– No a… czym się zajmuje Leon? – Dosia zlizała ze swojej górnej wargi różowy kleks.

– Robi fenakistiskopy – widząc minę Dosi, Rufus kontynuował. – No wiesz. Takie wiatraczki, co to się obracają i pokazują ruch – gdy mimo tego, Dosia wyglądała na zagubioną, Rufus włożył ręką za swoją koszulkę i wyciągnął z kieszeni na piersi długopis. Rozwinął serwetkę, ubrudzoną nieco różowym budyniem i zaczął Dosi tłumaczyć.

W pierwszej chwili Dosia była bardziej zaaferowana tym, że Rufus założył koszulkę na lewą stronę.

* * *

– …ostrzegę was, miłość przychodzi zawsze znienacka. Pewnie zastanawiacie się, czy kiedyś mieliście żony, mężów, kochanków. Jeśli tak i jeśli kochaliście ich szczerze, na pewno ich rozpoznacie. Jeśli poczujecie kiedyś nieodparte uczucie miłości do nieznajomego, podejdźcie i się przywitajcie. Jeśli łączyło was coś więcej, na pewno zostaniecie zauważeni…

* * *

Leon był z siebie taki zadowolony. Zrobił właśnie fenakistiskop z animowanym pieskiem, który zerwał się ze smyczy. Nie był do końca pewien czemu, ale ten piesek tak strasznie przypominał mu o Rufusie, że postanowił zamknąć wcześniej sklep i poczekać tam, aż Rufus wróci z pracy. Z wesołym uśmiechem i bezwarunkową radością w oczach szedł ulicą, kręcąc wiatraczkiem i kiwając głową w geście aprobaty dla swojego dzieła. Przechodząc przez tory, nie zauważył zbliżającego się tramwaju, który zatrzymał się centymetr od niego, jakby droga hamowania go nie dotyczyła. Leon zamarł, fenakistiskop wypadł mu z rąk, a w oczy wstąpił nagły szok. Rozwarł usta i wpatrzył się w okno tramwaju, za którym powinien siedzieć maszynista. Ale tramwaj był pusty, jak zawsze.

Leon nie mógł się ruszyć, trwał w tym zaskoczeniu i po prostu nie mógł się ruszyć.

Na szczęście po godzinie, wchodząc do klatki, Rufus obejrzał się na wegetujący na środku trasy tramwaj i zobaczył swojego Leona sparaliżowanego niezrozumieniem. Podbiegł do niego i schwycił jego ramiona.

– Rufus – Leon poczuł się, jakby Rufus wyciągnął go z bagna, które zdążyło go niemal całego pochłonąć. Pozwolił zabrać się z torów i obserwował, jak tramwaj rusza, miażdżąc Rufusowy fenakistiskop.

* * *

– …czasem spotkacie na swojej drodze przeczucia. Niektóre mogą być złe lub po prostu niepokojące. Ma to związek z tym, co kiedyś was spotkało. Na pewno tego nie pamiętacie, mimo że przybrało dla was kształt traumy. Nie zastanawiajcie się nad przyczyną. Nie jest teraz ważne i może tylko przynieść zbędny smutek…

* * *

Leon leżał w poprzek łóżka i wpatrywał się w sufit, wciąż nie mogąc zrozumieć.

– Coś musi być nie tak z tymi cholernymi tramwajami.

– Najwyraźniej – Rufus leżał obok i naśladował Leona, licząc że to pozwoli mu go zrozumieć. – To nie pierwszy taki raz. Gdybyśmy nie mieszkali razem, któregoś dnia stanąłbyś tam i zablokował tramwaje w całym mieście na wieczność.

– Dobrze wiesz, że tymi tramwajami nikt nie jeździ. Nie mają nawet drzwi – Leon wpatrzył się w Rufusa ugodzony jego prześmiewczym tonem. Rufus westchnął.

– Tak, tak, cholernie dziwne te tramwaje.

Leon przyjrzał się jego beznamiętnemu spojrzeniu i uśmiechnął się lekko. Rufus wyraźnie się martwił. Nie potrafił wyrażać takich emocji, więc zwykle pochmurniał i zdawał się być na nie zupełnie głuchy. Jednak Leon czuł, że to tylko jakaś dziwna Rufusowa gra i że Rufus z jakiś powodów boi się okazać zmartwienie. W jakiś sposób to poprawiło mu humor, więc ułożył głowę na jego piersi. Poczuł dłoń Rufusa we włosach i tramwaje odeszły w zapomnienie.

Rufus sięgnął po papierosa żarzącego się w popielniczce na szafce nocnej. Leon westchnął.

– Wszędzie zostawiasz zapalone papierosy.

– Nic nie poradzę, że się nie spalają. Po co sprzedają je w całych paczkach, skoro nie mogę wypalić nawet jednego?

– Nie wiem, taka utopia.

– Mnie to najzwyczajniej w świecie wkurza.

Leon zaśmiał się na tę uwagę Rufusa, rozpoznając jego mrukliwy ton. Uniósł się na łokciach i zaczął wpatrywać się w jego twarz. Ręką odnalazł szew jego koszulki, skubnął jedną z zawadiacko sterczących z niego nitek.

– Dosia. Od jakiego to imienia? – spytał nagle Rufus, a kiedy Leon spojrzał na niego pobłażliwie, dodał: – Dzisiaj zaczepiła mnie dziewczyna i chciała wyznać mi miłość. Powiedziała, że ma na imię Dosia.

Leon uniósł wysoko brwi i przez chwilę wpatrywał się tak w Rufusa. Zaraz jednak dym z papierosa zaczął wdzierać się do jego oczu.

– Pewnie od Doroty – przytknął w końcu czoło do jego skroni – ale nie jestem pewien.

– Podzieliłem się z nią budyniem. Ale nie musisz się martwić.

– Wiem – Leon uśmiechnął się. Ufał Rufusowi bezgranicznie.

Poczuł jak Rufus łapie jego dłoń i splata ich palce. Tak, Leon ufał mu bezgranicznie. Nakrył drugą dłonią ich obie i przestał bać się tramwajów.

– Twój głos ich tak przyciąga. Ale to dobrze, mieć przyjaciół.

– Czy ja wiem, czy to przyjaciele. Pojawiają się i znikają. Jak klienci w twoim sklepie. Jestem tylko pierwszym przewodnikiem. Później mnie już nie potrzebują. Zakładają rodziny i cieszą się tym wszystkim, co teraz mają.

– Więc… co ty z tego masz? – Leon uchylił powieki i uniósł lekko głowę, wpatrując się w Rufusa. Ten spotkał się z nim spojrzeniem.

– Okrągłe nic.

Leon zmarszczył brwi, po czym zabrał Rufusowi papierosa i zgasił go w popielniczce.

– Chyba nie można tak powiedzieć.

– To jak według ciebie wygląda nic?

– No… – Leon przewrócił oczami i podniósł się z łóżka, żeby zrobić sobie herbaty. – Nic to głównie nie wygląda.

* * *

– …miłość tutaj jest nieco inna. Kontakty fizyczne nie są nam dłużej potrzebne, większą satysfakcję daje trzymanie za ręce. Zbliżenia nie są jednak zakazane. Nic tu nie jest zakazane. Związki pozbawione są zawiści, zazdrości, panuje zaufanie, bo wierzymy, że będziecie łączyć się w pary na stałe. Możecie oczywiście próbować kochać wiele osób, jednak na dłuższą metę to raczej nie wychodzi. Najlepiej od razu poświęcić się bez reszty tej jedynej jednostce. Ona wyleczy was ze wszystkiego. Właśnie ona da wam pełnię szczęścia…

* * *

Leon siedział przy stole, wdychając pomarańczową herbatę. Para przyjemnie łaskotała go w nos. Po jego lewicy siedział Rufus i intensywnie wpatrywał się w nóż kuchenny, leżący na desce do krojenia.

– Męczy mnie już ta metoda, którą tutaj stosują.

– Metoda marchewki? – spytał niewinnie Leon i zaobserwował, że coś w Rufusie drgnęło. Skinął on jednak tylko głową i oblizał wargi.

Leon skarcił się w myślach za użycie tego strasznego słowa. Nie wiedział, o co chodziło w tej obsesji Rufusa, ale nigdy nie zdradził się też, że wie o jej istnieniu. A wiedział, bo budził się często w nocy, kiedy jego drugie trzydzieści sześć i sześć dziesiątych stopnia Celsjusza znikało z drugiej części łóżka. Za pierwszym razem Leon się przestraszył, później tylko stopniowo martwił się coraz bardziej. Gdy wstał bowiem poszukać Rufusa, odnalazł go w kuchni, siedzącego przed telewizorem, w którym bez końca przewijało się ujęcie lejącej się z garnka roztopionej czekolady. Rufus zdawał się nie widzieć niczego innego, ale ręką wciąż sięgał do koszyka, z którego sterczały pomarańczowe marchewki. Pożerał je w niesamowitych ilościach przez całą noc, a nad ranem zawiedziony wstawał, wyłączał telewizor i kładł się znów obok Leona, jakby nic się nigdy nie wydarzyło.

– Też się czasem zastanawiam, po ilu marchewkach marchewka przestaje sobą smakować – Leon wziął większy łyk herbaty, a gdy znowu spojrzał na Rufusa, trzymał on w ręce wielki nóż, a jego oczy wycelowane były właśnie w niego. Obaj zamarli w bezruchu.

Nagle Rufus uniósł dłoń i zaczął dźgać blat nożem, wykrzykując zawzięcie przekleństwa w każdym znanym mu języku. Znał polski, angielski, japoński i suahili. Leon przyglądał się temu w szoku, zastanawiając się, czy powinno go to przerazić. Stół trzymał się dobrze, mimo drzazg, które zaczęły wylatywać w powietrze. W końcu po trzydziestym drugim uderzeniu, Rufus wbił nóż w stół po połowę ostrza i oparł pięści na swoich udach.

– Skąd znasz to zdanie?! – spytał z nutą dziecięcej pretensji w głosie.

– Które? – Leon zdołał poruszyć jak na razie jedynie ustami.

– Po ilu marchewkach marchewka przestaje smakować marchewką – Rufus powiedział to tak, jakby było tajemnicą rządową.

– Nie wiem, jakoś teraz przyszło mi do głowy – Leon westchnął rozluźniony i podniósł się. Chyba stwierdził, że to kolejna niegroźna fanaberia Rufusa. Odstawił herbatę na lodówkę, wyciągnął nóż i włożył go do zlewu. Sięgnął po zmiotkę i zaczął sprzątać wióry ze stołu. Rufus przyglądał się włosiu szczotki, przesuwanym po blacie niespiesznie i z cierpliwością. Cały Leon.

– Musiałeś to robić? Lubiłem ten stół.

– Nie gniewaj się – Rufus przesunął dłonią po blacie, gdy Leon sprzątnął wszystko. Po wgłębieniach nie było ani śladu. Uśmiechnął się do Leona w nadziei, że to go trochę udobrucha. I udobruchało. Leon zawsze przegrywał z uśmiechem Rufusa.

* * *

– … zostaliście wyczyszczeni z wszelkich złych emocji, takich jak: złość, zawiść, strach, poczucie osamotnienia, smutku. Jeśli chodzi o to, co kiedyś było zakazane: używki, przekleństwa, pijaństwo... Tutaj zakazy nie występują. Pamiętajcie, że przekleństwa to, kurwa, zwykłe słowa, które wymyślili ludzie. Nigdy nie będziecie chcieli nikogo skrzywdzić i nie będziecie w stanie tego zrobić. Nie ma już zazdrości, jest tylko bezgraniczne zaufanie i miłość. A, no i… Ostatnia rada. Jeśli kiedyś spotkacie kogoś, kto was rozumie i kocha mimo waszych słodkich, małych wad, po prostu cieszcie się nowym życiem razem z nim.

Mówił do was Rufus.

W imieniu Departamentu i swoim własnym, pragnę powitać was w Niebie.