Malkiem: Celina

wyzwanie: w poszukiwaniu straconego czasu

– Celina – słyszę głos przed sobą. Słyszę jego głos.

„– Pokonam cię. – Ale, szczerze, nie jestem wcale tego taki pewny”

Kończę zdanie i podnoszę wzrok znad książki.

– Ciebie też miło widzieć – odpowiadam i czytam dalej, ale trudno mi się skupić.

Przyszedł tutaj, do parku, tak po prostu, jak gdyby nigdy nic i teraz siada na ławce obok mnie… a ja nie mam nic przeciwko temu i jestem bardziej wściekła na siebie niż na niego. Nieraz spędzaliśmy czas w ten sposób, wmawiam sobie. Chcę skończyć książkę, a jemu trochę czekania nie zaszkodzi. Czytam.

„Ulica.

Świat.

My.”

Zamykam cieniutką książeczkę i patrzę przed siebie. Zamykam też oczy i oddycham głęboko, łzy znikają, bo nie chcę, żeby on je widział, nawet jeśli zauważa także ich brak. Wiem, że patrzy. Nienawidzę go za to.

Otwieram oczy i odwracam się do niego.

– Czego chcesz? – pytam uprzejmie, a przynajmniej tak uprzejmie, jak jestem w stanie.

– Potrzebuję mojego czasu – wyjaśnia i ma chociaż tyle przyzwoitości, żeby nie patrzeć w moją stronę. – Czasu, który masz.

– Czasu, który straciłeś? – wybucham, a on przenosi wzrok z książki, którą trzymam w dłoniach, na moją twarz i mówi krótko:

– Potrzebuję go.

Przez chwilę patrzymy sobie w oczy, ale ja już nie umiem czytać w jego, chociaż on w moich potrafi. Dlatego wie, co odpowiem.

– Weź go sobie, panie poszukiwaczu straconego czasu, jeśli wiesz jak, bylebyś mnie go nie oddawał.

Bierze i ja to czuję, czy może raczej widzę, bo oczy ma znów te, w których umiałam czytać.

A potem wstaje i odchodzi.

– Ja go nie straciłam – mówię mu jeszcze, a on się odwraca, ale nie rozumie i to też widzę.

Jego oczy nie są już nieme.

Dzisiaj przyszedł tak samo jak wczoraj, z tą swoją czarną kurtką, ze tymi swoimi włosami, które nigdy nie są ułożone, i z tymi swoimi przeklętymi oczami, które są jak morze, mimo że kolorem wcale morza nie przypominają, ale jakże łatwo nieostrożnemu w nich utonąć. Są bardziej jak czekolada, czekolada też wciąga, a i barwę ma odpowiednią.

Chyba zauważył, że na niego patrzę.

– Cześć – mówi i siada obok.

Patrzę na niego z niedowierzaniem. Nie jestem pewna, czy jest coś, co mogłabym powiedzieć w tym momencie, a co nie składałoby się z kobiety negocjowalnego afektu i jeszcze dwóch literek.

Przedstawia się.

Mrugam dwa razy, bo to musi być sen.

Nie jest.

Uśmiecham się i on też się uśmiecha, a ja nareszcie rozumiem, co się stało.

Zalewam się łzami i opieram mu głowę na ramieniu.

– Celina – słyszę głos wydobywający się z moich ust.