Kalka: Konie na Halloween

wyzwanie: konie na Halloween

Sobota, dziesiąta rano, koniec października.

Za oknem pada deszcz, ale małe mieszkanie Adama jest ciepłe i całkiem przytulne, pomimo ogólnego nieporządku. Ustawione na parapecie stosy książek pachną kurzem, odrobiną mądrości i całą swoją biblioteczną historią, którą przytargały tu ze sobą – plamami kawy, okruchami ciastek, a nawet zasuszonymi płatkami kwiatów czy owadzich skrzydełek.

Brzdąc siedzi przy kuchennym stole, świetnie wpisując się w otoczenie. Jest ubrany w przykrótkie spodenki i zieloną koszulkę z krzywym, ręcznie namalowanym specjalnymi farbkami drzewkiem. Jego bose stopy kołyszą się przynajmniej dwadzieścia centymetrów nad podłogą, a drobne dłonie ściskają pewnie scyzoryk ginący w nieprzyjemnie pachnącej dyni. Chłopiec wzdycha ciężko, gdy włosy wpadają mu do oczu.

Adam przygląda mu się znad książek i bardzo stara się nie zasnąć. Brzdąc przyszedł do jego mieszkania już o ósmej, rozżalony i zapłakany, bo chciał mieć dynię na Halloween, a jego mama uznała to za amerykańską głupotę i kazała uczyć się na kartkówkę z mnożenia. Adam otworzył mu drzwi zaspany i nieświeży, przez całą noc próbował bowiem napisać artykuł o owadach typu arthropoda. W pierwszej chwili chciał się nawet wymówić pracą, ale na widok smutnej buzi Brzdąca zapomniał na chwilę o problemach skali mikro i pojechali razem do sklepu, żeby kupić dynię.

– Adam? – Brzdąc podrywa nagle główkę znad pomarańczowej papki i marszczy śmiesznie nos, a Adam zastanawia się, czy nie mógłby go zatrzymać na zawsze w metrze trzydzieści i mlecznych zębach. – Adam, pójdziesz z nami?

Adam nie ma ochoty odpowiadać, choć rozważył już wszystkie możliwości. Pójście z Brzdącem na szkolną zabawę oznacza spotkanie z jego mamą, a więc także dużą ilość wyrzutów i pretensji, oraz dziwne spojrzenia pani psycholożki, do której mama każe Brzdącowi chodzić. Odmowa wiąże się z wielką awanturą na telefon i oskarżeniem, jakoby ktoś, a konkretnie Adam, wcale nie interesował się chłopcem. A przecież Adam się stara.

– Nie wiem – mówi więc i obserwuje reakcję małego. Ten nie wydaje się przejęty, jest raczej zamyślony i nie skupia się już tak bardzo na rozłupywaniu dyni, dźga bezmyślnie przypadkowe kawałki rozrzucone na blacie. – Chciałbym iść, ale mam dużo pracy. I chyba nie wszyscy się ucieszą na mój widok.

Brzdąc odkłada scyzoryk i patrzy na Adama poważnie.

– Mama mówi… – zacina się na chwilę. – Mama mówi, że się jej boisz.

Adamowi robi się dziwnie. Otwiera usta, żeby zaprzeczyć, ale zaraz uświadamia sobie, że rzeczywiście trochę się boi Brzdącowej mamy. Próbuje przez chwilę zdefiniować jakoś swoją relację z kobietą, choćby po to, by mały mógł zrozumieć jego powody, ale brak odpowiednich słów nie pozwala mu na żadne wyjaśnienia.

– To nie tak, że się jej boję – wyjaśnia, żeby nie milczeć za długo, bo Brzdąc mógłby się martwić. – Raczej chodzi o to, że ona mnie na ogół źle rozumie, wiesz?

Brzdąc akceptuje chyba odpowiedź, bo kiwa tylko głową i więcej się nie odzywa. Zupełnie inaczej niż jego mama, która pewnie miałaby mnóstwo rzeczy do powiedzenia i o wiele lepiej wiedziała, co Adam właściwie chciał powiedzieć. Ale Brzdąc w ogóle nie jest do mamy podobny. Pani w szkole mówi, że ma jej oczy, ale według Adama te Brzdącowe są bardziej błyszczące i wydają się głębsze, jakby mały ukrywał w nich coś ważnego, czego jeszcze ani mama, ani Adam, ani pani w szkole nie potrafią określić.

* * *

Wtorek, godzina siedemnasta. piąty dzień walki z dynią.

Brzdąc przychodzi codziennie i wytrwale rzeźbi we wściekle pomarańczowych baniach. Zrobił już całą kolekcję lampionów, które stoją na kuchennym parapecie, pomiędzy książkami, i straszą Adama każdego ranka, gdy zagląda tam, żeby zrobić sobie kawę. Ta jedna jedyna, idealna dynia na szkolną zabawę jeszcze nie powstała.

– Czemu jesteś smutny, Adam? – Brzdąc ma na koszulce pokracznego robota z balonem, bo kiedyś wierzył, że tylko roboty lubiące kolorowe balony nie mają morderczych zamiarów względem jego osoby. Adam przestaje wpatrywać się bezmyślnie w kwadratowy rysunek i zaczyna wpatrywać się bezmyślnie w strapioną twarzyczkę Brzdąca. Kiedy jednak przez dłuższą chwilę chłopiec patrzy na niego wyczekująco, otrząsa się i zaczyna nerwowo przekładać rozrzucone na stole notatki o owadach typu arthropoda.

– Czemu? – powtarza mechanicznie, próbując skupić się na rzeczywistości. – Czemu? Bo tak czasem jest, tak sądzę. Tak czasem musi być.

– Jak? – Brzdąc się nie poddaje i dzielnie brnie w rozmowę, choć rozmowy z Adamem bywają trudne. To trochę Adama rozczula, zawsze go rozczulało, bo lubi myśleć o Brzdącu jako o chłopcu inteligentnym.

– Jak czasem musi być? – upewnia się, czy dobrze zrozumiał pytanie, a Brzdąc przytakuje skinięciem głowy i opiera buzię na dłoniach. – Smutno. Musi być smutno, bo tylko tak możemy potem poznać, że jest wesoło.

– To głupie – chłopiec odłupuje kawałek dyni i wbija w niego ząbki, krzywiąc buzię. Nie smakuje mu jednak, więc krzywi się jeszcze bardziej. Jest przy tym tak słodki, że aż Adam uśmiecha się szeroko i nie chce już wcale kończyć artykułu, chce już zawsze być głupi i mówić głupie rzeczy, byle tylko mieć Brzdąca przy sobie i słuchać jego mądrego, prawie dziewczęcego głosiku z nutą chrypki na skraju gardła. – Nie można być smutnym, bo musi być smutno. To kiepski powód.

– Myślisz, że świat działa inaczej? – ramiona Adama opadają. Cały Adam wydaje się opadać, jest bezwładny, siedzi na taborecie jedynie siłą przyzwyczajenia i myślami o obiedzie, którego znów nie przygotował. Reszta, wszystko, co kiedykolwiek się dla niego liczyło, już dawno zniknęło z jego kuchni, zostawiając po sobie jedynie Brzdąca.

– Myślę, że jesteś w takim wieku, Adam

– Jakim?

– Takim, kiedy wszystko wydaje się smutne.

I wtedy dzwoni telefon, ale Adam nie odbiera, bo to dzwoni mama Brzdąca, a on już dawno powinien był Brzdąca odwieźć do domu i nie ma ochoty tłumaczyć, dlaczego tego nie zrobił. Kładzie komórkę na stole i patrzą razem z Brzdącem, jak wibrujący aparat obraca się wokół własnej osi, migając czerwoną lampką. Adamowi kilka liter z wyświetlacza układa się w głowie w obraz włochatej, czarnej bestii wciągającej go do otworzonego skalpelem wnętrza człowieka bez twarzy.

Brzdąc opiera głowę na blacie, nie spuszczając wzroku z dzwoniącego aparatu. Jest spokojny i śliczny w swoim zamyśleniu. W dodatku ma takie ładne oczy, wielkie i granatowe, w które można bardzo długo patrzeć i zastanawiać się, dokąd mogą zaprowadzić, ale tego nie dowie się Adam, nie dowie się też mama Brzdąca, może nawet Brzdąc nigdy się nie dowie, będzie musiał dopiero znaleźć kogoś, komu będzie się chciało zmarnować życie na patrzeniu w ten granat i błądzeniu po jego decyzjach.

Kiedy telefon milknie, Adam wystukuje palcami na blacie rytm ulubionej piosenki Brzdąca, wciąż wpatrując się w oczy małego. Robi to, dopóki powieki chłopca nie zaczynają opadać, a on sam nie rozluźnia mięśni i nie wyrównuje oddechu. Wtedy bierze go delikatnie na ręce i przenosi do swojego łóżka.

– Mama mówi, że nigdy nie będziesz szczęśliwy – wyznaje na wpół sennie Brzdąc w jego ramię.

– W porządku –  uspokaja chłopca, okrywając go kołdrą.

Przez kolejne trzy noce zastanawia się, jak wyjaśnić małemu, że to on podejmie kiedyś decyzję, czy Adam ma jeszcze do tego prawo.

* * *

Czwartek, dziewiętnasta, wypadki.

Adam stoi przed lustrem, próbując nie zaciąć się przy goleniu i myśli o swoim życiu. Czuje się podle. Jakby był pierwszym człowiekiem na świecie – wersją próbną, nie do końca udaną, odesłaną z początków czasów do tego deszczowego października, by naprawić coś, co zepsuł bardzo dawno temu. Prawdziwy mężczyzna nie unika odpowiedzialności, tak sądzi Adam, ale nie wie już, czym jest odpowiedzialność i czy rozumie ją dobrze.

– Adam? – Brzdąc zagląda nieśmiało do łazienki. Adam dostrzega w lustrze jego lśniące od łez oczy i odwraca się szybko. Chłopiec spuszcza wzrok i bez słowa pokazuje rozcięty scyzorykiem palec, z którego cieniutką strużką sączy się krew.

Chwilę później obaj siedzą na brzegu wanny. Brzdąc dmucha niepewnie na zaklejoną plastrem rankę i uśmiecha się do Adama, który wciąż ma na policzkach białą, kremową papkę.

– Wiesz, to chyba nie był dobry pomysł – mówi w końcu Adam, pokazując na rękę chłopca. – Twoja mama będzie na nas zła.

Brzdąc nie wydaje się zmartwiony.

– Powinieneś ogolić też drugą połowę twarzy – podpowiada, próbując zachować powagę, ale śmiech i tak wyrywa się z jego gardła. – Jak pojedziesz tak ze mną do szkoły, to dopiero będzie zła. I ta pani psycholożka. Oczy jej wypadną z wrażenia.

– Ona wciąż pyta, czy dobrze cię pilnuje – Adam wstaje z niechęcią i sięga po maszynkę.

– To możesz jej powiedzieć… – Brzdąc myśli przez chwilę, wciąż chichocząc, a potem nagle cichnie, patrzy na Adama z powagą i kończy:

– Powiedz jej, że pilnujesz mnie lepiej niż siebie.

Przebiegający po powierzchni lustra pająk przypomina Adamowi, że potrafi rozmawiać prawie tylko o stawonogach, smażyć jajecznicę i otwierać wykałaczką zamek w drzwiach od łazienki. Odbicie twarzy Brzdąca przypomina mu, że jest najważniejszym człowiekiem na świecie.

* * *

Piątek, ostatni dzień października, szkoła.

Adam czuje się zagubiony wśród tłumu rodziców. Przypomina mu się jego pierwszy dzień w szkole i żałuje trochę, że nie może iść do Brzdąca i jego kolegów, by się z nimi pobawić – pasowałby tam bardziej niż do tych wszystkich dorosłych i odpowiedzialnych ludzi, którzy rozmawiają o rachunkach, okropnej pracy i wychowaniu. Nie ma nawet za złe mamie Brzdąca jej srogiego spojrzenia, cieszy się jej znajomą obecnością.

– Mały psotnik twierdzi, że nazywa się Robin – dowiaduje się Adam od Brzdącowej mamy. – Mówi, że to imię Robin Hooda, pomocnika Batmana, nazwa ptaka….

– Takiego brązowego, z pomarańczowym brzuszkiem – wtrąca Adam, bo wydaje mu się, że skoro już coś wie na pewno, to warto o tym wspomnieć, ale mama Brzdąca nie wygląda na zachwyconą. Patrzy wzrokiem żądającym wyjaśnień. Adam wyjaśnia więc, że przecież Halloween to wigilia Wszystkich Świętych, dlatego ustalili z Brzdącem, że tego dnia chłopiec może nazywać się tak, jak chce, tym bardziej że jego oficjalne imię wcale nie jest jego.

– A niby czyje? – głos mamy Brzdąca podnosi się nieprzyjemnie.

Adam ma poczucie, że nie powinien nic mówić, bo to ich tajemnica, jego i Brzdąca, więc żadna matka nie będzie się w to mieszać, ale patrzy w pełne łez, zmartwione oczy kobiety i coś mu podpowiada, żeby jednak wyjaśnić, że to imię to przecież ona sama wybrała, w dodatku zrobiła to, gdy jeszcze nic o Brzdącu wiedzieć nie mogła. Wtedy po jej policzkach zaczynają płynąć łzy i do Adama dociera nienaturalnie ciche i smutne pytanie, czy uważa ją za złą matkę.

Adam patrzy w zmartwione oczy. Nie są tak granatowe jak te Brzdąca, ale kiedyś uważał je za naprawdę śliczne. To było dawno, gdy jeszcze wpatrywały się w niego z czułością i odbijały gwiazdy letniego nieba.

– Nie jesteś złą matką – słyszy swój głos i zaczyna się bać, czy znów nie powie czegoś źle. – To imię to tylko, żeby wiedział… Żeby wiedział, że może być, kim chce.

Nie potrafi ocenić, jaką odpowiedzią są zapłakane oczy Brzdącowej mamy. Przez chwilę ważny jest tylko ich granat i to, że Adam musi objąć ten granat, żeby nie rozsypał się przypadkiem, bo wtedy Brzdąc nie byłby Brzdącem. I przez chwilę jest całkiem miło, choć też całkiem niezręcznie.

I wtedy przychodzi brzdąc.

– Cześć, Robin – mówi mama Brzdąca, odsuwając się od Adama.

– Cześć – odpowiada Brzdąc i patrzy na nich długo.

* * *

Wciąż piątek, choć już druga w nocy.

Adam wkłada do ostatniej dyni zapaloną świeczkę, gasi światło i siada przy stole. Żółtawa poświata drży przed nim i na nim, nie dosięga jedynie jego długiego cienia na ścianie. Chciałby się schować w tym cieniu, bo już chyba nic innego mu nie pozostało. Dynie Brzdąca zgniją w końcu, wiedział to, powiedziały mu to przykurzone książki na parapecie, choć kiedy mu to mówiły, nie przewidywał, że będzie tak bardzo żałował tej wiedzy. Wolałby wpatrywać się teraz w lampiony, łudząc się nadzieją ich wiecznego trwania.

Adam sądzi, że gdyby rzeczywiście był pierwszym człowiekiem na świecie, świat skończyłby się jeszcze zanim powstałby do końca.

Przed oczami ma kawałki szkła i wciąż wydaje mu się, że słyszy piski hamulców.

Brzdąc zawsze mówił, że jeśli nie pójdą spać, to jutro nie nadejdzie.

* * *

Piątek, ostatni dzień października, pierwszy dzień świata.

– Cześć – odpowiedział Brzdąc i patrzył na nich długo. A potem podał mamie dynię z zapaloną świeczką i powiedział:

– To dla was. To arthropoda. Bo wiesz, tata kocha tego robala – i uśmiechnął się do Adama, i chwycił swoją małą rączką jego dłoń, a Adam był jakby szczęśliwy.

Mimo że Brzdącowy robal wyglądał jak konie w galopie.