Pirat: Pajacyk

wyzwanie: 7 grudnia

1998

– A ty? – Zimny, grudniowy poranek, dziewiąta. Pajacyk stoi przy moim biurku, wyciągając ku mnie rączkę. Widzę, że coś w niej trzyma, więc patrzę, choć nie jestem zbyt zainteresowany. – Co zrobiłbyś z popsutą zabawką?

– Pozbyłbym się jej – odpowiadam, nie wahając się nawet chwili. – Na dobre.

– Dlaczego? – jego zbolała mina nie jest w stanie wzbudzić we mnie litości.

– Bo jest wadliwa. Czemu miałbym ją trzymać?

– Z sentymentu.

Śmieję się szyderczo.

– Sentyment jest dla bab, dzieciaku.

– Sam jesteś baba i dzieciak. Sentyment sprawia, że ludzie są ludźmi, a nie potworami, jak ty.

Odwraca się na pięcie i siada na swoim łóżku, naburmuszony, a ja wznoszę oczy ku niebu i obiecuję – sobie i wszystkiemu, co tam na górze – że jeszcze zrobię z tego naiwnego dzieciaka ludzi.

1999

Ten sam pokój, siódmy grudnia, szesnasta.

– Przyznaj się, smarkaczu.

– Nie tknąłem twoich lodów. A jeśli ty tkniesz mnie, wszystko powiem mamie.

– Kabel.

– Tyran.

– Pora zacząć się przyzwyczajać, braciszku.

2000 

– Idź sobie. Nie chcę cię tutaj.

Grudzień, założenia protezy próba dwudziesta trzecia.

– Powoli, dzieciaku. Początki zawsze są trudne, nie szarżuj.

Pełen irytacji jęk poprzedzony hukiem. Sztuczna noga po raz kolejny wypada Pajacykowi z rąk. Podnoszę ją i zbliżam się do brata, ale on mnie odpycha, z dziecięcą zawziętością wymalowaną prostą linią na jego zaciśniętych ustach.

– Powiedziałem, żebyś sobie poszedł!

Niewzruszony jego protestami, kucam przy nim. Marudzi i wierci się przez chwilę, ale niedługo rezygnuje – wie, że ze mną nie wygra. Kiedy kończę kombinować z mocowaniami, wstaję i odchodzę do swojego biurka.

– Nigdzie się nie wybieram.

Sam nie wiem, czy mu coś obiecuję, czy grożę.

2001 

– Pamiętasz ten atak? – głos Pajacyka rozlega się nagle w środku nocy, siódmego, a chyba nawet ósmego grudnia.

Wzdycham, bo już prawie udało mi się zasnąć, ale pozwalam wciągnąć się w rozmowę:

– Jaki znowu atak?

– No, ten z września, w Ameryce.

– World Trade Center? – pytam, wpatrując się w sufit. – To było trzy miesiące temu, kretynie, jasne, że pamiętam.

– Wiesz, jestem trochę jak one.

– Jakie „one”?

– Te wieże. Wyobraź sobie tylko: stoi ten symbol siły i potęgi, dwie wieże – dumne, majestatyczne, podziwiane przez cały świat. I nikt nie podejrzewa, że kiedyś, pewnego rozkosznie zwyczajnego, niczym się niewyróżniającego dnia, potęga może lec w gruzach, zabierając z sobą dziesiątki istnień.

– I to ma opisywać ciebie?

– To jestem ja. – Czuję na sobie jego wzrok. Opiera się na łokciu i wpatruje we mnie, a widoczna w tych dziecięcych oczach, bezdenna pustka przeraża mnie bardziej niż wszystko, co do tej pory powiedział. – Nagle i nieoczekiwanie moje życie się skończyło, obciążając tym końcem wszystkich wokół.

Chcę coś mu powiedzieć, jakoś go pocieszyć, naprawdę chcę. Ale boję się.

Boję się pustki.

– Głupoty gadasz – burczę wymijająco. – Śpij już, jutro trudny dzień.

Wiem, że tej nocy żaden z nas już nie zaśnie.

2002

– Jestem popsuty.

Siódmy grudnia, dziesiąta rano. Przerywam miarowe stukanie w klawiaturę i podnoszę głowę. Pajacyk siedzi na krawędzi łóżka, wpatrując się w czubek swojego buta.

– Co ty wygadujesz? – pytam, choć jak tak na niego patrzę, to nie jestem nawet pewien, czy w ogóle coś powiedział.

– Jestem wadliwy. Nie powinienem istnieć.

Tym razem zrywam się z krzesła i prawie podbiegam do łóżka, na którym siedzi.

– Posłuchaj mnie, ty głupi, głupi dzieciaku – mówię i chwytam go za ramiona, próbuję wyrwać z otchłani, uratować przed utonięciem samotnie w ciemności. – Nigdy więcej nie mów czegoś takiego. Jeśli kiedykolwiek choćby tak pomyślisz, dowiem się o tym, przysięgam. I skopię ci tyłek tak, że naprawdę będziesz popsuty. Rozumiesz mnie?

Pajacyk patrzy na mnie wielkimi, błyszczącymi oczami. Kiwa głową, pociągając głośno nosem, a jest przy tym tak żałosny i żałośnie uroczy zarazem, że obejmuję go i przyciskam mocno do siebie. Po chwili poddaje się i uwiesza na mnie całym ciężarem.

Bezradny.

Jak szmaciana lalka.

1998 

 – A ty? – Zimny, grudniowy poranek, dziewiąta. – Co zrobiłbyś z popsutą zabawką?

Pozbawiony nogi pajacyk w dłoni mojego braciszka patrzy na mnie rozpaczliwie, niemal błagalnie.

– Pozbyłbym się jej. Na dobre.

Skłamałem.