Kruk: Kruk

wyzwanie: szatan, płot, bęc talala, trzy gitary i rak, trzy rozmaryny i bez

Rak to podstępne i czerwone stworzenie. Ma oczy umieszczone na swoistych słupkach, które mogą poruszać się niezależnie. Szczypce ma krótkie, ale grube, jego pancerz jest dzioboodporny. Całkowitą długość raka mierzy się od wierzchołka rostrum do końca telsona. Mój rak ma siedem i pół centymetra i budzi mnie często w środku nocy. Dzisiaj jednak udało mi się przespać z nim całą noc.

Usiadłem na łóżku. Tamtego „dzisiaj” świeciło słońce, które wpadło do mojej sypialni przez niezasłonięte rolety. Może i dobrze, bo gdy na zewnątrz jest ponuro, pokój wydaje się klaustrofobicznie mały. Kruk ustawił tu za dużo mebli. Już jak się wprowadzałem, nie podobało mi się za duże łóżko, szafa, komódka, dwie szafeczki nocne, dwa, paskudne, tureckie dywany, fotel, biurko i krzesło z podnóżkiem. Według mnie ten pokój mógł pomieścić najwyżej trzy tego rozmiaru meble. Nie wiem dlaczego, ale wszystkie sprawiały wrażenie conajmniej półtora raza większych, niż przeciętnie.

Śniadanie podano, pomyślałem, czując zapach waniliowego cukru. Wstałem, umyłem twarz, usiadłem przy małym stole i zabrałem się za jedzenie. Kruk siedział już z połową niezjedzonego naleśnika. Naleśnik uśmiechał się do Kruka swoimi bezzębnymi, dżemowymi ustami. Ale ten był zajęty jakimis papierami pacjentów, więc pożarł go wkrótce w całości, ignorując krwawe truskawki skapujące na talerz.

– Hip Hip Hurra! – za oknem Szatan wyszczerzył swoje ostre zęby, a za nim błysnęło krwawe, zachodzące słońce. Szatan zawsze pojawiał się w tle mając zachód słońca niezależnie od pory dnia i nocy. Nigdy nie mówił nic konkretnego, był zupełnie bezużyteczny.

Kruk wypił kawę, wstał i wyszedł bez słowa, wyraźnie pochłonięty pracą. Często tak robił, właściwie mało się odzywał. Kiedyś starał się nawiązać ze mną kontakt, ale to było jak się wprowadzałem, więc około pięć lat temu. On mieszkał tu od miesiąca i szukał współlokatora. Ja wtedy skończyłem studia, znalazłem robotę w mieście i chciałem załapać się na jakieś tanie lokum. Mięliśmy wspólnych znajomych, kiedyś nas sobie przedstawili i udało nam się dogadać na tyle, żeby sobie nie przeszkadzać. Przez pierwsze dwa lata mieszkało się nam świetnie. On był młodym lekarzem, ja zaczynałem pracę na giełdzie. Wieczorami piliśmy razem piwo i oglądaliśmy mecze piłki nożnej, a w weekendy wyjeżdżaliśmy za miasto albo upijaliśmy się do nieprzytomności w jakiś barach. Później Kruk zaczął zdobywać szacunek wśród towarzystwa medycznego – świniaczenie się w dyskotekach musiało się skończyć. Gdy został ordynatorem już zupełnie nie miał czasu na nic. Nie mogłem go winić, zresztą byliśmy tylko współlokatorami, a nie przyjaciółmi. Różniliśmy się do tego bardzo, co było widać podczas naszych pijackich sprzeczek albo kiedy zaczęliśmy więcej czasu spędzać razem.

Spakowałem swoją teczkę i wyszedłem, pozostawiając brudne naczynia na stole. Właściwie to moja praca od dłuższego czasu przestała dostarczać mi satysfakcji. Wypaliłem się dość szybko, może to przez mojego raka, który jest ze mną już od dłuższego czasu. Dwa lata temu dowiedziałem się, że będę musiał z nim żyć. Wtedy był jeszcze małym, słodkim zbitkiem tkanki, który dyndał wesoło w lewym płucu. Teraz był to już dorosły rak, który podszeptywał mi, że zbyt wiele nie znaczę i że do niczego nie dojdę, pracując jako bankier. A ja z czasem zacząłem mu wierzyć, więc kolorowe wykresy nie były już dla mnie frajdą, a tylko nudną codziennością. Mimo to chyba brakowało mi motywacji, żeby ruszyć się i coś z tym zrobić. W końcu i tak pójdę do piekła.

– Tralalalala Tralalalalalala! – Szatan klasnął w czarne dłonie i zwrócił ku mnie swoją twarz. Właściwie to irytowało mnie, że był tą czarną, chudą sylwetką bez oczu. Jedynym co go mogło wyrazić był nagle pojawiający się biały uśmiech. Twarz bez twarzy.

W pracy byłem około dziewiątej, przejechałem sześć pięter windą i wszedłem na swój wydział. Spojrzałem w kolorowe monitory i migające liczby. Załamałem ręce. Jestem w dupie.

* * *

Szef siedział po drugiej stronie biurka. Tłuste łapy złożył przed sobą, splatając nabrzmiałe palce. Westchnął ociężale i wydął obślinione wargi.

– Sporo osób straci dziś pracę – odezwałem się, zanim opluł mnie, próbując wymówić pierwsze słowo. Przez te pięć lat starałem się unikać Gadającego Ślimaka. Nie tylko dlatego, że wiecznie śmierdział potem i ślinił się przy każdym zdaniu. Niektórzy mówią, że najgorszym, co może się zdarzyć jest wojna lub śmierć. Ja za to nienawidziłem swojego szefa. Wysysał ze mnie szpik i kiedyś wpędził mnie tym w depresję. Teraz praca nie stanowiła dla mnie wartości, więc nie przejmowałem się tym, że namawia mnie na więcej pracy, że kąsa moją ambicję, a gdy spełnię jego oczekiwania, chce więcej i więcej. Jednak stara niechęć została.

– Przykro mi, zdecydowaliśmy się z pana zrezygnować – ślina bryznęła na ciemne drewno, zawisła na haczyku długopisu, zabłysła, spływając po lampie.

* * *

Stanąłem przed budynkiem giełdy, ściskając w ręce kartonowe pudło. Obserwowałem mijającego mnie rowerzystę, aż do momentu, w którym zniknął za rogiem. Spojrzałem na stertę dokumentów. Właściwie po co je wziąłem? Bez sensu. Wyrzuciłem karton do pobliskiego kosza.

Kruk na pewno wiedziałby, co zrobić w takiej sytuacji. Ja chyba spanikowałem, bo przez chwilę zapomniałem, że mam dom i wiedziony jakimś dziwnym przeczuciem, sięgnąłem po telefon. Wszedłem w ostatnie połączenia.

Anastazja dzwoniła do mnie wczoraj. Pytała, kiedy będę w jej okolicy. W najbliższym czasie robiła wystawę swoich najnowszych prac. Zastanawiałem się, czy wybrać się za miasto całe dwadzieścia sekund, po czym odpowiedziałem jej krótkim „nie”. Nie miałem ochoty wracać na stare śmieci. Mieszkając w mieście Igrek przywykłem do swojej bezczynności. Wpadłem w rutynę nie do złamania. Śniadanie z Krukiem, praca, późny obiad, praca, kolacja w domu i sen. Jeśli coś próbowało zachwiać ten rytuał gubiłem się i zawieszałem w przestrzeni. Zwłaszcza od kiedy urodził mi się rak.

Do Bogusia zadzwoniłem, kiedy w gazecie przeczytałem o upadku spółki Kropczyński i Plecha. W sumie Kruk już jakiś czas temu mówił, że bez ojca Bogusia firma długo nie wytrzyma, ale i tak było to dla mnie zaskoczeniem, mimo że w okolicy zamykali wszystkie zakłady kaletnicze. Ludzie nie naprawiają już toreb, tylko kupują nowe, powiedział kiedyś Kruk, po czym powrócił do rozmowy telefonicznej. Poczułem się w obowiązku zadzwonić do niego i spytać, czy ma jakiś plan jak wybrnąć z tego bagna. Okazało się, że Boguś sprzedał spółkę pół roku temu i zajął się linią hot dogów „Mała Kiełbaska”.

Do cioci Berci dzwoniłem dwa dni temu z życzeniami imieninowymi. Ucieszyła się wyraźnie i spytała mnie o siostrę. Z Anetą rozmawiałem wieki temu. Nie umiałem znaleźć przyczyny tej ciszy między nami, więc zwaliłem ją na nasze zapracowanie. Moja siostra próbowała różnych zawodów. Szybko się nudziła, więc miała na swoim koncie mnóstwo robót dorywczych, takich jak praca kelnerki, opiekunki do dzieci, nauczycielki angielskiego. Była bardzo zaradna. Kruk ją lubił i kiedyś nawet wyglądali jakby ze sobą flirtowali. Mówił czasem, że niesamowicie szanuje tak inteligentnych ludzi.

Kruk dzwonił do mnie zaraz przed telefonem od cioci. Brzmiał na niesamowicie zdenerwowanego, więc domyśliłem się, że w szpitalu coś poszło nie tak. Przyczepił się do tego, że nie zmyłem naczyń po śniadaniu. Często go to irytowało, ale zwykle nie robił mi takich awantur. Zwykle w ogóle nie dzwonił.

To była dość krótka rozmowa, bo miał drugi telefon.

Chyba jednak zasłużyłem sobie na to zwolnienie. A może była to swoista przysługa dana mi przez los. Nie musiałem się już męczyć ani z wykresami, ani z Gadającym Ślimakiem. Mogłem zacząć zastanawiać się nad tym, co mówił mi rak o budowaniu swojej wartości. Ciekawe czy za bezczynność też idzie się do piekła.

Nie pozostało mi nic innego, jak powrót do mieszkania. Napisałem jeszcze krótką wiadomość do Moniki z propozycją spotkania i wszedłem pod prysznic. Właściwie to zawsze mi się podobała. Nie mówiła dużo, była wysoka, miała ciekawą twarz, która odzwierciedlała jej silny charakter. Sam nie wiem, dlaczego nie zdecydowałem się nigdy z nią spotykać. Chyba chodziło o ten mój grafik i ślepe zawieszenie w jego przestrzeni. Ledwo zdążyłem się wytrzeć, jak usłyszałem sygnał odpowiadający. Nie przejmując się nagością wyszedłem z łazienki i usiadłem w fotelu w salonie. Sięgnąłem po telefon i odczytałem krótką odpowiedź. Zdecydowałem się zabrać ją do Ślepego Kamrata.

Rozparłem się wygodnie w fotelu i przymknąłem oczy. Rozejrzałem się wokół siebie leniwie, napotykając wciąż te same kilka mebli, gitary wiszące na ścianach, sterty dokumentów. Cztery gitary i rak, pomyślałem.

– Bziu Bziu Bzia, Bingo! – usłyszałem chichot zza okna, a gdy wychyliłem się, by wyjrzeć przez nie, czarna sylwetka odchyliła się,  by wycelować uśmiechem wprost we mnie. Chwilę wpatrywałem się w czarną, niewiele znaczącą masę.

Usłyszałem zgrzyt klucza, kroki, najpierw wolne, później gwałtowniejsze.

– Znowu nie umyłeś... Czemu siedzisz nago?

Zawsze wydawało mi się, że mam pognieciony mózg. Moja czaszka z tyłu była zupełnie płaska, odgnieciona. Podczas kiedy ja byłem spokojnym dzieckiem, mojej siostry wszędzie było pełno. Rodzice cały czas musieli jej pilnować. Całe dnie spędzałem więc leżąc w nosidełku, wpatrując się w kolorowy balon nad głową. Stąd odgniecenie. Podobno nie wpłynęło to w ogóle na mój rozwój, jednak nie mogłem pozbyć się myśli, że właśnie z tego powodu zawsze myślałem dość powolnie.

Wstałem i usunąłem się do łazienki.

* * *

Monika wcale nie mówiła dziś mało. Mimo to, jak zwykle sprawiała wrażenie konkretnej. Opowiadała o zajęciach i chyba o jakimś nauczycielu, któremu się podoba. Kobiety zwykle mówią o tak nieistotnych rzeczach, chyba czerpią przyjemność z tych krótkich podniet nowinkami.

– Ostatnio walczę z tym cholernym celulitem. Już sama nie wiem, co z nim robić – paliła papierosa za papierosem. Też bałem się celulitu. Właściwie wierzyłem w to, że będę pierwszym na świecie facetem z celulitem. Kiedyś nawet powiedziałem o tym Krukowi. Spojrzał na mnie wtedy znad porannej gazety. Głupoty opowiadasz, mruknął rozdrażniony i znowu schował się za artykułami.

– A co u Kruka? Właściwie to dawno go nie widziałam. Wychodzicie czasem z domu? – nagle jej wzrok skupił się na mnie, sięgnęła po filiżankę z kawą i zmrużyła lekko oczy. Zaskoczyła mnie. Raczej unikam rozmów o Kruku. Sam nie wiem, dlaczego. Wydaje mi się po prostu, że on jest za bardzo nieodgadniony, jakbym zupełnie go nie znał. Przez to nigdy nie wiem, co o nim powiedzieć.

– Ma dużo pracy. Ale ja chyba wrócę do życia towarzyskiego.

Odebrałem wiadomość od Kruka. Kup mleko.

* * *

Wracaliśmy jeszcze przed zmrokiem. Chciałem odprowadzić Monikę pod blok, ale stanowczo podziękowała, a na propozycję ponownego spotkania nie wyraziła się zbyt jasno. Jeszcze się zdzwonimy, powiedziała na odchodnym i poszła w stronę metra. Przez chwilę nawet zastanawiałem się, czy zrobiłem coś nie tak, ale wkrótce postanowiłem zostawić rozmyślanie nad tym na wieczór i skierowałem się w stronę sklepu. Chciałem kupić mleko.

Przeszedłem przez park, zatrzymałem się na chwilę przy budce z goframi. Po namyśle, stwierdziłem, że nie mam na nie ochoty. Usiadłem na ławce. Przypomniałem sobie, dlaczego nigdy nie zacząłem spotykać się z Moniką. Ona nigdy nie słuchała, mówiła o sobie, resztę spotkania zdawała się być nieobecna duchem. Chyba zainteresowanie jej nigdy mi nie wychodziło.

* * *

Zatrzymałem się przy Szatanie, opierając się dłońmi o niski płot.

– Hopsa Hopsa, Hahahahahahahaha! – zaśmiał się szaleńczo, wymachując czarnymi stopami i bijąc się pięściami po głowie. Spojrzałem w kierunku, w którym patrzył. Monika stała przed Krukiem w otwartych drzwiach klatki schodowej. Coś mu chyba tłumaczyła, gładząc zapamiętale jego klatkę piersiową. Wyglądała na poruszoną, chyba nigdy jej takiej nie widziałem. Mimo że mówili dość cicho, udało mi się wyczytać z ruchu jego ust jedno słowo. Niezależny.

– Chyba nic tu teraz po mnie – westchnąłem i odwróciłem się na pięcie.

* * *

Anastazja otworzyła mi drzwi, zobaczyłem zdziwienie na jej twarzy. Zaraz jednak odgarnęła niesforne loczki i uśmiechnęła się, zapraszając mnie do środka.

– Coś takiego. Wydawałeś się ostatnio stanowczy, odmawiając mi.

– Zmieniłem zdanie. W sumie trochę się stęskniłem – uścisnąłem ją i wszedłem do środka. Pachniało pieczenią i bazylią. Mogła to być pora obiadu. Usiadłem w salonie i poprosiłem o herbatę.

– No to opowiadaj, co u ciebie.

Zastanowiłem się chwilę, patrząc na kubek. Podrapałem się po nieogolonym podbródku.

– Chyba przytyłaś – spojrzałem na jej boczki, wylewające się uroczo spod jej fartuszka. Uniosła brwi, wyraźnie zaskoczona, po czym uśmiechnęła się zmieszana. Sam nie wiem, czemu to powiedziałem.

– Bęc Talala... – Szatan niespodziewanie zmaterializował się na płocie zaraz obok nas, za oknem. Spojrzałem na niego przelotnie, ponownie wzruszyłem ramionami.

– Wywalili mnie z roboty. Nie wiem, co ze sobą zrobić. Ciągle jestem winny Krukowi trochę pieniędzy za czynsz z ostatnich miesięcy.

– Mój Boże, czemu?

Szatan za oknem zasyczał złośliwie.

– Musieli usunąć parę osób. Cały system zwariował, ceny poszły w dół. Ratują się czym mogą - wziąłem łyk herbaty. Trzy rozmaryny i bez. – Właściwie nie żałuję, to tylko robota. Sam chciałem zrezygnować.

Szatan roześmiał się szaleńczo.

– Lisek kłamczuszek – zawył, bijąc nogami w szczeble płotu. Skupiłem wzrok na Anastazji. Patrzyła na mnie zamyślona i wyraźnie zmartwiona.

– Możemy spróbować ci pomóc. Mamy znajomego, który rozkręca interes. Może mógłbyś zająć się finansami. Jeśli chcesz umówię cię z nim na rozmowę.

– Czemu nie – odstawiłem pusty kubek. Ktoś wszedł do domu. Usłyszałem głośny śmiech dziecka i słowa wymawiane niskim głosem. Słowo „wróciliśmy” wywołało u Anastazji poruszenie. Wstała, uśmiechając się szeroko i weszła do przedpokoju.

– Mamy gościa – usłyszałem jak całują się na powitanie.

– No coś takiego. Wreszcie wychynąłeś z nory – Maciek wszedł do salonu i uścisnął mi dłoń, uśmiechając się. – Dawno żeśmy się nie widzieli.

– Dobrze cię widzieć – automatycznie skinąłem głową na jego osobę. W drzwiach stanął mały chłopiec. Dzieci zawsze mnie bawiły. Podczas spotkania z kimś obcym zawsze patrzyły z tak obnażoną nieufnością, jakby mówiły tym wzrokiem „wyjdź stąd, natychmiast”. Później, kiedy rodzice kazali im się przywitać, podchodziły niechętnie i czym prędzej uciekały. Chyba dzieci mnie nie lubiły.

– Borys, chodź się przywitać – Maciek zachęcił syna dłonią, a ten posłusznie podszedł, wyciągając do mnie dłoń. Przybiłem mu piątkę, trochę go tym dziwiąc.

– Hej, młody – uśmiechnąłem się. Nie wytrzymał i oddał ten grymas. Chwilę później zaczął pokazywać mi swoją kolekcję samochodów. W tym czasie Anastazja krzątała się po kuchni z Maćkiem, który co jakiś czas łapał jej soczyste biodra i tulił do siebie albo całował w policzek. Byli szczęśliwą parą, od zawsze. Właściwie to ona była na tyle spokojna, że potrafiła wnieść w każdego człowieka odrobinę ciepła. Jej pogoda ducha była jak choroba zakaźna. Pamiętam jak urodził się Borys. Mój Boże, myślałem że od tego ideału głowa mi spuchnie, a celulit pojawi się, jak za dotknięciem różdżki. Może to z zazdrości, ale nigdy nie lubiłem spędzać z nimi dużo czasu. Byli tak bardzo razem, podczas  kiedy ja byłem taki samotny.

– Nie zjem z wami – wstałem i wkrótce przemierzałem już ulice ciasnym busem. No i tak jak myślałem, nic mi nie dał ten wyjazd. Jedynym plusem było wyrwanie się z miasta pierwszy raz od dwóch lat. Ale to nie dawało mi zbyt dużej satysfakcji. Pozostało mi tylko wrócić do mieszkania i zrobić kolację dla Kruka. Wciąż miałem w torbie mleko.

* * *

Kiedy wszedłem do domu, Kruk siedział w fotelu i kończył pisać codzienny raport na laptopie. Był tak zamyślony, że nawet nie zerknął w moją stronę. Bez słowa więc podałem mu kolację i usiadłem na jednym z małych taboretów. Zacząłem jeść, a on wkrótce do mnie dołączył.

– Straciłem robotę.

– To była kwestia czasu.

– Jutro mam rozmowę o pracę.

– Nie pójdziesz?

– Nie.

Wstałem, zebrałem naczynia, umyłem je, Kruk wszedł do łazienki. Pokręciłem się chwilę, układając jego dokumenty, sprzątając kubek sprzed telewizora. Minąłem Kruka w drzwiach, umyłem się i ułożyłem w łóżku. Przez chwilę wpatrywałem się w sufit, układając ręce na kołdrze. Kruk westchnął, zanim się odezwał.

– Zakochałeś się we mnie, co?

– Ta.