Goście: Trzpiotka #1

wyzwanie: zeszyt w kratkę, pałuba, kaloryfer

Stał sobie w kącie – samotny, ale ciągle z nadzieją, że będzie czymś więcej.

Miał potencjał. Przecież gdyby tak nie było, czemu miałby mieć takie bogate wnętrze? Mógłby być zwykłym bojlerem, a tym czasem… no właśnie. Przecież potrafił zmieniać swój nastrój jak prawdziwy aktor. Mógł być ciepły dla kogoś, kto go rozgrzeje, gorący dla pokazu, czy też zimny jak lód, gdy ktoś go źle traktował. Chociaż zdarzały się dni, kiedy miał okropny humor. Wtedy to dopiero odmawiał posłuszeństwa!

Na ogół starał się być miły, nie miał powodów, by się złościć. Och, jak go ludzie kochali w zimowe dni! Za oknami szalała wichura, śnieg zasypywał drogi, a przechodnie łamali nogi przez wszechobecny lód. Domownicy siadali wtedy przy grzejniku z kołdrą, dobrą książką i herbatą, a on starał się z całych sił oddać im swoje ciepło. Lubił takie chwile. Oczywiście, naturalnym następstwem straszliwych zim były coraz cieplejsze dni. Zaciskał wtedy zęby, czekając na swoje ulubione miesiące, pełne błota i deszczu.

Niechętnie, lecz przyznawał, że trochę podziwiał to całe lato. Grzało ludzi od świtu do zmierzchu, a czasami to i w nocy było ciepło.

Nie myślcie sobie, że jemu by się nie udało! Gdyby chciał, już dawno zima byłaby gorąca! No, ale po co się wysilać, skoro nie przypisano by mu tej zasługi? „Globalne ocieplenie” – tak by mówili. Co by wtedy zrobił? Pewnie wzdychałby cicho sam do siebie, żeby nikomu nie przeszkadzać.

Pewnego ranka kolejnego, upalnego lata, coś się zmieniło. Jak co dzień, czekał na nadejście zimy, by znów stać się użytecznym. I wtedy to zrobili.

Postawili. Przed. Nim. Kanapę.

Mebel był w brązowo-zielone paski. Kaloryfer cierpliwie znosił dłużące się godziny z pewnością, że gdy znów nadejdzie zima, będzie w centrum uwagi.

* * *

Spadł pierwszy śnieg. Układał się zaspami wzdłuż ulic, na drzewach i dachach, ogłaszając wszem i wobec, że nareszcie nadszedł czas zakładania czapek i szalików, lepienia dużych, śnieżnych kul i układania ich jedna na drugiej, by stworzyć coś, co ludzie zwali bałwanami, oraz przygotowań do Bożego Narodzenia.

Jakże zrobiło mu ciepło na sercu, gdy zza trochę już zakurzonej kanapy wysunęła się dłoń. Ponownie pragnęli gorąca, a tylko on mógł je im dać, jednak ta okropna wersalka, której miał już serdecznie dość i która obrzydła mu już zupełnie po miesiącach wpatrywania się w jej tyły, nadal nie zniknęła. Czuł, jak dosłownie gotuje się ze złości. Odstawili go na bok, by móc wygodnie siedzieć!

Stan ten utrzymywał się, dopóki nie pojawiła się kolejna zmiana.

Nigdy nie podejrzewał, że sofa, w zamian za uwagę ludzi, da mu prawdziwego przyjaciela.

* * *

Ręka ponownie dotknęła jego pokrętła w najzimniejszy poranek Nowego Roku. Rozbudził się pozwalając swojemu ciału nagrzać. Dobrze, że przynajmniej pamiętali o jego istnieniu. Skoro musiał tkwić w cieniu tego monstrum, to powinien chociaż być użyteczny.

Ludzie krzątali się poza zasięgiem jego wzroku. Dawno nie było w domu takiego poruszenia. Jeden z nich rzucił coś niedbale na oparcie kanapy, która po chwili zatrzęsła się pod ciężarem ludzkiego ciała. Przedmiot zsunął się niżej. Nie minęła minuta, a całkiem spadł, lądując na podłodze. Był to zeszyt, zeszyt w kratkę, jak zdążył zauważyć nasz bohater. Długo zastanawiał się, czy się odezwać. Warto było? Jednak jego rozmyślania przerwał szelest kartek.

– Witam – zeszyt zatrząsł się, zwracając na siebie uwagę.

– Dzień dobry.

– Dobry, dobry. Bardzo dobry. Trochę tu kurzu, chyba nieczęsto sprzątasz? Och, przepraszam. Jak miałbyś się ruszyć? Jesteś przykręcony do ściany. Czy wolno mi spytać, czym jesteś? – przedmiot szeleścił nieprzerwanie, licząc na nawiązanie nowej znajomości.

– Kaloryferem – odrzekł kaloryfer. – Wcale nie jestem przykręcony do ściany. To są rury – poprawił gościa z wyższością. Przykręcony. Dobre sobie. – Jesteś zza kanapy?

– A jakże! Sądzę, że niewiele widziałeś świata, skoro ciągle tu siedzisz.

Grzejnik zabulgotał sam do siebie. Ten nowy miał rację. Nie pamiętał, jak długo stoi tu sofa ani czy dane mu będzie jeszcze zobaczyć resztę domu.

– Czy możesz mi coś o nim opowiedzieć? – zapytał, zmieniając nagle nastawienie.

Zeszyt aż zaszumiał z radości, że będzie mógł mówić. Był zeszytem od matematyki. Najwięcej wiedział o ułamkach i potęgach, jednak jego opowieści były tak pięknie przedstawione, że nie pozostawiały wątpliwości co do talentu krasomówczego przedmiotu. Tak mijały im dni: jeden opowiadał, nie dbając o to, czy ktoś go szuka, a drugi grzał się cicho słuchając niestworzonych historii o tych wszystkich rzeczach, za którymi tak bardzo tęsknił.

* * *

Kiedy otworzył oczy, jego przyjaciela nie było.

Znaleźli go. Notatnik już od kilku tygodni powtarzał, że zbliża się czas i że już wkrótce go opuści przyjaciela. Nie czuł się smutny. Wiedział, że ten dzień nadejdzie.

Zeszyt był potrzebny.

Tymczasem kaloryfer już został wyłączony. Znów był zimny. Znów samotny w kącie. Wracała wiosna, wracały ciepłe dni, ale nie wracała nadzieja na lepsze życie. Z

westchnieniem wspominał dawne czasy. I tak dłużyły mu się tygodnie, miesiące, lata spędzane na rozmyślaniach. Z każdą sekundą bezczynności przyzwyczajał się do wszędobylskiego kurzu i plamy rozlanego soku, który wylano kiedyś przy kanapie.

Tego ostatniego popołudnia, kiedy ludzie postanowili opuścić dom, małe dziecko wczołgało się pod kanapę i postawiło obok niego zabawkę.

– Tutaj będziesz bezpieczna – westchnęła dziewczynka. –Będzie ci ciepło, a ja muszę iść. Do widzenia, Lil.

Rozległ się trzask zamykanych drzwi i zapadła wieczna cisza. Grzejnik nie był wcale zadowolony z towarzystwa. Wciąż miał w pamięci starego, dobrego przyjaciela, który zostawił go tak niespodziewanie. Chcąc, nie chcąc, zmusił się do wyduszenia z siebie kilku słów. Skoro miał odtąd spędzać z zabawką większość czasu, powinni zadbać o dobre stosunki.

– Skąd jesteś? – szepnął, jednak lalka, jak zauważył, nie była skora do rozmów. Raz po raz dało się słyszeć jej ciche pochlipywanie.

Zamilkł więc, znów czekając na odpowiedni moment.

* * *

Chyba zapadłem w bardzo długi sen, pomyślał, nie potrafiąc sobie przypomnieć ile czasu minęło, odkąd ostatni raz otwierał oczy. Lil siedziała teraz zwrócona twarzą do niego. Przyglądała mu się zaciekawiona.

– Byłam stamtąd, zza tej kanapy – powiedziała. Nie łamał jej się głos, nie było słychać w nim też smutku.

Kaloryfer analizował powoli jej twarz. Nie była ładna. Wręcz przeciwnie, nigdy takiej szkarady nie widział. Było nawet na to takie określenie: pałuba. Tak. Pasowało do niej. Jedno guzikowe oko opadało powoli po cienkiej nitce wystającej z „oczodołu”. Reszta po prostu ze sobą nie współgrała.

– Annie mnie kochała, wiem to, mimo jej docinków – kontynuowała. – Cały czas mówiła, że jest brzydka, ale na szczęście nie tak szpetna jak ja. Teraz wyjechała, razem z rodzicami i mnie tu zostawiła. Podobno zostawili ten mebel, by ukryć zacieki i plamy. Jestem Lil.

Może od biedy dałoby się ją polubić, powiedział sam do siebie, niech będzie co ma być. Lil okazała się być okropną gadułą. Lubiła całymi dniami opowiadać historie, zarówno prawdziwe, jak i zmyślone. Czasami wstawała, by „rozprostować watę”. Grzejnik się nie odzywał. Z czasem przyzwyczaił się do jej paplaniny. Lalka zawsze wiedziała, kiedy słuchał, a kiedy się wyłączał. Często upominała go, że to niegrzeczne nie słuchać, gdy ktoś mówi.

Jej wyszyte usta zamykały się tylko wtedy, kiedy kładła się spać, a ostatnim słowem, jakie wymawiała było ciche: „dobranoc”.

* * *

Po latach spędzonych na wsłuchiwaniu się w słowa lalki nadeszła kolejna zmiana. Może nie chciał się do tego przyznać albo podświadomie to odrzucał, ale jej brzydota przestała mu w ogóle przeszkadzać. Może nawet zaczął czuć coś więcej niż przyjaźń.

Nowi ludzie wprowadzili się późną jesienią. Oglądali mieszkanie, mrucząc coś do siebie.

– Gdzie jest kaloryfer? Przecież zimno tu jak na Antarktydzie – odezwał się damski głos.

– Pomóż mi odsunąć kanapę. Tylko tam może być.

Brązowo-zielony potwór ruszył z miejsca. Lil podniosła głowę i klepnęła przyjaciela.

– Zobacz.

Otworzył oczy. Dwoje ludzi przyglądało się zabawce.

– Czy ona się do niego przytula? – zapytał mężczyzna.

Kobieta zaśmiała się.

– Pewnie poprzedni właściciel tak ją zostawił. Wygląda na starą, może jest coś warta? – odpowiedziała. Wziął zabawkę do ręki i postawił ją na kaloryferze.

– Zostawimy ją tu. Chodź, trzeba porozmawiać z budowlańcami.

Grzejnik patrzył, jak wychodzą z mieszkania. Nareszcie mógł przyjrzeć się pomieszczeniu.

Ludzie wrócili kilka dni później. Odmalowali wszystko, wstawili nowe meble. I tak powoli, ostrożnie mebel powracał do życia z Lil u boku i nową rodziną. Znów siadali przy nim w zimowe wieczory, z kołdrą, dobrą książką i herbatą. Nareszcie znów był użyteczny. Jego wielkie ambicje zmalały po latach spędzonych tylko na czekaniu. Teraz wszystkim, czego potrzebował, było ciepło, ale nie to z jego wnętrza, tylko to, które dawali mu ludzie.

I, choć może wydawać się to dziwne, naprawdę je czuł.

Szczególnie w te chłodne, wietrzne dni. 

###

Recenzja

Droga Trzpiotko,

dziękujemy Ci za nadesłanie tekstu - przysporzył nam wiele radości! Narracja jest spójna i niezwykle wciągająca, prawdopodobnie za sprawą niezwykłych bohaterów. Choć wprawki opierające się na czynieniu przedmiotów podmiotami są nam znane, to jednak zawsze w tego typu tekstach znajduje się jakiś element zaskoczenia. Dobrze skonstruowana fabuła niewątpliwie pomogła poczuć w sercu ciepło na myśl o kaloryferach, lalkach, a nawet zeszytach do matematyki.

Współpraca z Tobą była dla nas najprawdziwszą przyjemnością, będziemy trzymać kciuki za Twoją dalszą twórczość!